در سرزمین مادری‌اش به او اُرس می‌گویند. اما انگلیسی زبان‌ها او را Persian juniper صدا می‌زنند که همان Juniperus polycarpus ، یکی از معدود سوزنی‌برگ‌های بومی ایران است؛ درختی از خانواده سرو که دیرزیست‌ترین گونه‌ی شناخته شده در ایران به شمار می‌رود. اُرس‌ها تقریباً در تمامی دامنه‌های پرشیب در حد فاصل تراز ارتفاعی 1500 الی 2600 متر از زاگرس تا البرز مستقر هستند و به جرأت می‌توان گفت: سخت جان تر از این موجود را در ایران نتوان سراغ گرفت! موجودی که بادهای بسیار شدید و فلج‌کننده زمستان را در دمای زیر 35 درجه سانتیگراد هم تحمل می‌کند و در عین حال، مقاوم به کم آبی در دوره‌های گرم و خشک تابستان است. گفتنی آن که پایه‌های اُرس تا 3 هزار سال هم عمر می‌کنند و با این حساب، اگر توسط شهرداری‌ها یا ادارات کل منابع طبیعی کاشته شوند، در حقیقت تا سه هزار سال منطقه را از برهنگی و فرسایش خاک بیمه کرده‌اند. با این وجود، شگفتا که هیچ شهرداری در هیچ شهری، دل به کاشت اُرس نمی‌دهد! می‌دانید چرا؟
چون یک درخت بسیار کند رشد است و بنابراین، در عمر چهارساله یک شهردار، نمی‌تواند جلوه‌ای ایجاد کرده و رأی‌های مورد نظر را شکار کند!
به هر حال، درختی را که مشاهده می‌کنید، بلندقامت‌ترین اُرس شناخته شده در ایران است که ۲۳ متر و ۴۰ سانتی‌متر ارتفاع و دست‌کم 1500 سال عمر دارد. این اُرس ارزشمند و یگانه در بادرود، شمال غرب فیروزکوه (دوکیلومتری روستای جلیزجند) مستقر بوده و انتظار می‌رود که به همان اندازه که زیسته است، باز هم به زندگیش در ایران عزیز ادامه داده و پذیرای میلیون‌ها زیستمند دیگری باشد که از خدمات غیربازاری‌اش بهره خواهند برد.
قدر ایران و زیستمندان بی‌رقیبش را بیشتر بدانیم.
پی نوشت:
- برای دیدن عکس‌های بیشتر از این بلندبالای بی‌رقیب، می‌توانید به مهار بیابان‌زایی سر بزنید.