این که تکه‌ای پارچه‌ی رنگی را بگیرند و با آرزویی خوب به درختی بیاویزند، راز ماندگاری برخی درختان ما در پهنه‌ی 165 میلیون هکتاری وطن در طول تاریخ پرفراز و نشیبش بوده است. زیرا آن رسم دیرین، نشان از آن دارد که مردم او را دوست دارند و ما باید به این دوست‌داشتن احترام نهیم، نه این که انکارش کرده و یا ریشه‌هایش را بسوزانیم!
این درختان را باید دوست داشت، زیرا مردمی که در کنارشان زیست می‌کنند هم آنها را بسیار دوست داشته و احترام می‌نهند. آنها روایتگر نوع نگاه به طبیعت در زیست‌بومی هستند که گاه در موردشان کمتر می‌دانیم.
دشواری عجیب و باورنکردنی محل استقرار درختان در تصاویری که می‌بینید، شاید راز ماندگاری و مورد توجه قرار گرفتن آنها بوده باشد! نه؟
دو تصویر نخست، منطقه بچه دره، روستایی از توابع بخش رازوجر گلان شهرستان بجنورد در خراسان شمالی است و دو تصویر بعدی، کوهستان یا تنگ ماغر، واقع در جنوب استان کهکیلویه و بویراحمد در مرز استان خوزستان و نزدیکی شهرستان بهبهان را نشان می‌دهد.
دو تصویر دیگر از روستای بچه دره بجنورد و یکی از اهالی معصوم و نازنینش
در همین باره:
- هم آن بادام کوهی را در بافق و هم آن پای مصنوعی را در کامبوج جدی بگیرید!
- از تنگرس مرکزی تا خینجوک خراسان