مجید جویا: شرکت دیفنس تک، داستان فریبنده‌ای در مورد نسل بعدی ناوهای هواپیمابر دارد. یکی از نوآوری‌های بزرگ در نسل بعدی ناوهای هواپیمابر این است: آنها برای حمل پهپادها (پرنده هدایت پذیر از دور) طراحی شده‌اند و به جای باند پرواز روی ناوهای هواپیمابر فعلی که مختص هواپیماهای جنگنده بمب‌افکن سرنشین‌دار است، از یک سیستم پیشرانه پرتاب الکتریکی جدید استفاده می‌کنند. با طراحی ناوهای هواپیمابر به این نحو، می‌توان مطمئن بود که هواپیماهای جنگی بدون سرنشین نقشی حیاتی را در پروازهای نیروی دریایی در سال‌های آینده بازی خواهند کرد.
واحد اصلی در قلب ساختار نیروی دریایی ایالات متحده، ناو هواپیمابر است. این ناو اتمی، یک باند پرواز متحرک، مرکز فرماندهی، آشیانه دست کم 64 هواپیما، و جایی برای سکونت هر تعداد نیروی لازم برای انجام کل این عملیات است. طراحی ناوهای هواپیمابر به گونه‌ای است که دست کم 50 سال دوام بیاورند، که البته به این معنی نیست که فقط فناوری‌های موجود در سال ساخت آنها را می‌توان در آنها به کار برد، بلکه باید در هنگام ساخت، پیش‌بینی‌های لازم برای وجود جا و امکانات کافی برای استفاده از نوآوری‌های 50 سال بعد در آنها به کار برود. آخرین ناو هواپیمابری که بازنشسته شد، یواساس اینترپرایز بود که در سال 1961/1340 تولید شده و پس از 51 سال کار، در سال 2012/1391 از خدمت مرخص شد. قدیمی‌ترین ناو هواپیمابری که هنوز در خدمت است، یواساس نیمیتز، یکی از ناوهای نسل X است و از سال 1975/1354 شاهد نشست و برخاست جت‌های جنگی از روی خود بوده است، و هنوز چند سالی تا بازنشستگی زمان دارد.
طول عمر بالای این ناوهای عظیم به این معنی است که در هنگام طراحی آنها، باید آینده را هم در نظر داشت. کشتی‌های کلاس فورد که نسل بعدی ناوهای هواپیمابر هستند هم برای ماندن طولانی مدت در خدمت طراحی شده‌اند.
ناوهای هواپیمابر کلاس فورد، با یک سری پیشرفت‌های فناورانه در مقایسه با نسل قبل از خود طراحی شده‌اند؛ که شامل یک عرشه اندکی درازتر، راکتورهای هسته‌ای پیشرفته‌تر، رادار دو بانده، سیستم فرود بهینه شده و ظرفیت الکتریکی بالا برای نصب یک سیستم پیشرانه ااکترومغناطیسی برای پرواز هواپیماها از رو عرشه می‌شود.
به گفته دریادار توماس جی مور، رئیس بخش برنامه ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده، ناوهای کلاس فورد «با ظرفیت تولید برق 3 برابر کلاس نیمیتز ساخته می شوند. ولی چرا؟ تسلیحات لیزری !
نیروی دریایی همین الان هم برنامه‌هایی برای تجهیز ناوهای فعلی خود به یک سلاح جدید لیزری در سال آینده دارد. برای استفاده از لیزرهای آینده، باید ظرفیت تولید برق را بالا برد. سلاح‌های لیزری کنونی چیزی بین 10 تا 100 کیلووات توان دارند، ولی لیزرهایی که در آینده بر روی ناوهای کلاس جدید نصب خواهند شد، می‌توانند نیرویی برابر با چند مگاوات داشته باشند، که نیاز به تولید مقدار خیلی بیشتری از توان برق دارد.
اما این برنامه منتقدین خود را دارد، آنها بر روی این نکته انگشت گذاشته‌اند که گذاشتن تمام تخم مرغ‌ها در یک سبد غول آسای قابل غرق شدن کار درستی نمی‌تواند باشد، اما تجهیز این ناوها به توپ‌های لیزری و هواپیماهای بدون سرنشین، این خطر را تا حد زیادی کاهش می‌دهد. توپ‌های لیزری با توجه به استفاده از نیروی برق، هزینه محافظت از ناو را در برابر تاکتیک حمله زنبوری (که در آن، تعداد زیادی قایق یا جنگنده بدون سرنشین کوچک تلاش می‌کنند تا دفاع کشتی را در هم بشکنند و ذخایر مهمات آن را منفجر کنند) به شدت کاهش می‌دهد. با توجه به این که با داشتن یک سلاح انرژی هدایت شده به جای مهمات، فقط باید ظرفیت تولید برق بر روی کشتی داشت، مهمات کمتری بر روی کشتی وجود خواهد داشت که نگران انفجار آن باشیم و در ضمن، این سلاح می‌تواند بلافاصله هر قایق یا هواپیمایی را که به سوی آن هدف گرفته باشد، منفجر کند.
هواپیماهای بدون سرنشین نیز به لطف برد وسیع عملیاتی خود می‌توانند موجب حفاظت از ناو هواپیمابر در مقابل انواع دیگری از تهدیدها شوند. این برد بالاتر به آنها کمک می‌کند که موشک‌های برد بلندی را که به سوی ناو شلیک شده‌اند در میانه راه منفجر کنند. یک شیوه دیگر حفاظت از ناو توسط این هواپیماها، استفاده از سیستم نظارت و رهگیری بزرگ‌تر، طولانی‌تر و پایدارتر آنها است، که به لطف گشت زنی مداوم آنها در فاصله‌ای دورتر از ناو و کشتی‌های همراه آن حاصل می‌شود.
اگر همه کارها در ساخت ناوهای هواپیمابر کلاس فورد طبق برنامه پیش بروند، در 50 سال آینده، روزی فراخواهد رسید که ما وارد حوزه جنگ‌های دریایی شویم که در آن هواپیماهای بدون سرنشین و توپ‌های لیزری، از سری کتاب‌ها و فیلم‌های جنگ ستارگان، پا به دنیای واقعیت بگذارند.
53271