در بیست و یکمین روز از مرداد ماه 1392، طی یادداشتی اشاره کردم به تازه‌ترین پیش‌بینی‌ها و هشدارهای ناسا، مبنی بر آن که ممکن است طی ماه‌های پایانی سال 2013 بر شمار آتش‌سوزی‌های مرگبار در رویشگاه‌های جنگلی آمریکا افزوده شود.
حال به فاصله کمتر از دوهفته، یک آتش سوزی مهیب در ایالت کالیفرنیا آمریکا رخداده که دست کم منجر به نابودی 10 هزار هکتار از جنگل‌های واقع در ارتفاعات San Jacinto شده است. آتش سوزی گسترده‌ای که از چهارشنبه گذشته شروع شده و ظاهراً هنوز به طور کامل هم مهار نگردیده است، هرچند بیش از 1400 آتش نشان و ده‌ها کانادایر از زمین و آسمان می‌کوشند تا آن را مهار کنند.
به نحوی که تاکنون ساکنان بیش از 500 خانه مسکونی در اطراف این منطقه، چاره‌ای جز ترک منازل‌شان نیافته و 12 نفر هم به شدت مجروح شده‌اند که یازده نفر از ایشان در شمار مأمورین اطفاء حریق بوده‌اند.
با این وجود، یک نکته‌ی شگفت‌آور در حاشیه‌ی این رخداد هولناک که منجر به مرگ صدها رأس از وحوش منطقه نیز شده است. مشاهده‌ی آرام گرفتن این دو موجود ترسیده و نگران است که ظاهراً پدر و مادر خود را در این آتش‌سوزی مهیب از دست داده یا گم کرده‌اند و مأمورین نجات آن دو را از محل حادثه دور کرده و به این محل آورده بودند و وقتی که برای استراحت دوباره به آنجا بازمی‌گردند، با مشاهده‌ی صحنه‌ای که می‌بینید، حیرت زده می‌شوند.
پیش‌تر در ماجرای آتش سوزی مهیب جنگل‌های اکالیپتوس در استرالیا که در اوایل سال 2009 به وقوع پیوست و منجر به مرگ 173 انسان و نابودی بیش از دو هزار باب منزل مسکونی شد، نوشتم که کمتر می‌شود در دل سیاه‌ترین رخدادهای جهان پیرامون‌مان، رگه‌هایی از نور را نیافت؛ تجربه‌ای که در ماجرای توفان سندی هم تکرار شد. اینک فکر می‌کنم که مشاهده‌ی هم‌آغوشی معصومانه‌ی این دو حیوان رهانیده شده از شعله‌های آتش که از دو تبار گوناگون هستند، خود همان کورسویی از نور است! نیست؟
آنجا و در آن زمان نوشتم: رویش دوباره‌ی عشق می‌تواند در هر سرزمین خاکستری و در پس هر آتش سوزاندنی شکل بگیرد ...
فقط کافی است نگاه‌مان را عادت ندهیم به بد دیدن! امروز هم با ایمانی راسخ‌تر همان دانستگی را تکرار می‌کنم.
سابقه موضوع: