دیروز خبری در برخی محافل رسانه‌ای منتشر شد که حکایت از مطرح شدن یک گزینه جدید دیگر برای ریاست سازمان حفاظت محیط زیست می‌کرد. به نظرم شمار گزینه‌های پیشنهادی در طول سه ماه اخیر که از پیروزی حسن روحانی در انتخابات یازدهم ریاست جمهوری می‌گذرد، نه‌تنها دیگر یک رقمی نیست، بلکه احتمالاً به همین زودی‌ها دیگر دو رقمی هم نخواهد ماند! نه؟
به هر حال، نام گزینه جدید، حمید کلانتری است که در دولت نخست سید محمد خاتمی، عهده‌دار مسئولیت سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور بود. تلاش کردم تا با او تماس گرفته و نظرش را در باره‌ی این خبر و نیز مهم‌ترین مشکلات محیط زیست ایران جویا شوم. حاصل این گفتگوی مفصل که بیش از دو ساعت به طول انجامید را شاید زمانی که التهابات کنونی فروکش کرده باشد، منتشر کنم. منتها نکته‌ای که به نظرم می‌رسد لازم است تا درج شود، باور مدرن و دقیق حمید کلانتری در باره قدرت تشکل‌های مردم‌نهاد در حوزه‌‌ی محیط زیست است؛ باوری که البته از زمانی که در سال‌های پایانی دهه‌ی هشتاد خورشیدی در وزارت جهاد سازندگی خدمت می‌کرد، همراهش بوده و اینک با توجه به گرایش تخصصی‌اش که موضوع بهره‌وری است، به نظر می‌رسد که آشکارا افزایش نیز یافته است.
وی همچنین به موضوع استحصال انرژی‌های نو به عنوان یک فرصت و مزیت مهم اقتصادی کشور اشاره کرد که متأسفانه آنگونه که باید تاکنون مورد عنایت حاکمیت قرار نگرفته و آن را کاملاً صنعتی دوستدار محیط زیست نامید؛ صنعتی که به باور او می‌تواند بین دولتمردان نگران از اعمال موازین محیط زیستی با دوستداران طبیعت در کشور هم‌افزایی بهتری و مؤثرتری برقرار کند.
حمید کلانتری این را هم تأیید کرد که ستاد آقای روحانی از نامبرده برای قبول این مسئولیت، برنامه خواسته و ایشان هم برنامه خویش را ارایه داده‌اند. وی البته ضمن احترام به شخصیت معصومه ابتکار، تأکید کرد: چنانچه مطمئن بود که خانم ابتکار این سمت را می‌پذیرد، هرگز داوطلب قبول این مقام نمی‌شد.
در هر صورت، نگارنده امیدوار است تا شنبه و پیش از حاد شدن بیشتر ماجرای سوریه! تکلیف صندلی سبز کابینه یازدهم هم مشخص شود.
انشاالله.