انتخاب رئیس سازمان حفاظت محیط زیست با قید قرعه!

فرایند انتخاب رئیس سازمان حفاظت محیط زیست یکی از معماهای دولت تدبیر و امید است. تاخیر بیش از حد در معرفی رئیس سازمان تمامی علاقه مندان به محیط زیست را کلافه کرده است. آنها نگرانند این تعلل طولانی خسارتهای زیادی را به محیط زیست شکننده کشور وارد کند، که آخرین نمونه آن واگذاری جزیره آشوراده به بخش خصوصی است. اما می توان خوش بین بود که رئیس دولت بخوبی بر اهمیت حفاظت محیط زیست آگاه است و برای این انتخاب بزرگ وسواس بیش از حد به خرج می دهد. اما اخبار جسته و گریخته ای که به رسانه ها درز کرده است ما را چندان امیدوار نمی کند. چهره هایی که معرفی شده اند - هر چند که ممکن است انسانهای بسیار شریف و خوبی باشند و در مسئولیتهای گذشته خود کارآمد و محبوب- ولی تقریبا هیچکدام با محیط زیست آشنا نیستند. هیچکدام یک شب را با محیط بانان در جنگل و کوه و بیابان نخوابیده اند. هیچکدام نمی دانند که بحران حفاظت محیط زیست در ایران چقدر پیچیده است و نگران کننده آن است که وقتی به سر کار آمدند اتوبوسی از دوستان سفارشی را به سازمان بیاورند، راهی که تقریبا همه روسای سابق رفته اند.
آقای روحانی، شما که در انتخاب وزرای تان دقت کردید و سعی کردید بسیاری از آنها قبلا تجربه کافی در مسئولیت خود داشته باشند، چرا حاضر نیستید از مدیران خوش نام سازمان که از محیط بانی به مدیری رسیده اند، برای یک بار هم که شده بعد از 34 سال از انقلاب یکی را به عنوان رئیس سازمان انتخاب کنید. یکی از آنانی که در این سالها با سختی در مقابل تعدی گران به محیط زیست ایستادگی کردند و بعضی از آنها چون شهید شاهکوه محلی ای جانشان را در این راه دادند. آنها بهتر از هر کسی شایستگی مدیریت کلان سازمان را دارند. هر فرد غریبه ای را که به سازمان بیاورید سالها طول می کشد تا به مشکلات سازمان آشنا شود. محیط زیست ایران بسیار رنجورتر و شکننده تر از آن است که بخواهد تحمل رزومه سازی ناواردان و آزمون و خطا را داشته باشد.
بعضی دوستان می گویند پیشنهاد بده. من بلد نیستم کسی را پیشنهاد دهم. شاید ذکر نام شائبه طرفداری به ذهن خواننده القا کند که فلانی هم برای خودش کیسه ای دوخته است. ولی من فکر می کنم یکی از مدیران بسیار شایسته که لیاقت ریاست سازمان را دارد همین آقای مهندس محمودی، مدیر کل استان مازنداران است که در مقابل واگذاری آشوراده ایستادگی کرد و او را بازنشسته کردند. من نه دوست ایشانم و در عمرم هم فقط 2-3 بار ایشان را دیده ام. ولی یادم نمی رود، وقتی 23 سال پیش که برای جمع آوری گیاه به سیستان و بلوچستان رفته بودم و حراست هواپیمایی اجازه بار کردن گیاهان را به داخل هواپیما نمی داد، خودش آمد فرودگاه و حکمش را به مسئولین نشان داد تا بتواند به من کمک کند. این یک ویژگی ذاتی مدیر خوب است و مدیری با چنین ویژگی هزاران بار بهتر از امثال ما دکترها که از محیط زیست فقط به فکر زیستن خودمان، پر کردن جیبمان و نشان دادن چهره مان در رسانه ها هستیم، شایستگی این مسئولیت بزرگ را دارد. اگر هم به انتخاب من اعتماد ندارید پیشنهادی دارم: نام همه محیط زیستی های بومی و یا محیط بانان - نه مدیران اتوبوسی - را داخل یک کوزه بیاندازید و با قید قرعه یکی را برگزینید، نتیجه اش از سپردن این مسئولیت به افراد ناآشنا به محیط زیست بهتر خواهد بود.