این دیپلمات سابق کشورمان در بخشی از مطلب خود نوشته است:
«ایران و امریکا به یکدیگر نیازمندند. یک قدرت جهانی با یک قدرت منطقه ای در صورتی که اهداف و راهبردهای شفافی در برابر یکدیگر طراحی کنند می توانند با یکدیگر همکاریهای مثبتی داشته باشند به شرط آنکه زمینه های بی اعتمادی و سوء ظن مفرط را از خود و سیاستهایشان بزدایند.
راهبرد اصلی هیئت ایرانی در اجلاس شصت و هشتم مجمع عمومی سازمان ملل متحد و تحرکات و جلسات جانبی، مطمئن ساختن جامعه بین‌المللی از صلح‌آمیز بودن برنامه هسته‌ای ایران در پرتو زمانبندی مشخص و کوتاه مدت بود تا به رفع تحریمهای یکجانبه و بین المللی بیانجامد. مهمتر از نفس شرکت ظریف در جلسه وزرای خارجه ۱+۵ملاقات خصوصی او با کری بود که بعد از سه دهه اتفاق افتاد... »
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلبش می نویسد:
«اولا" اختلاف ایران و آمریکا فقط مسئله هسته ای نیست و ثانیا" در مساله هسته ای نیز مانند روابط ایران و آمریکا، اهداف سیاست خارجی این دو کشور و منافعی که در پرتو این اهداف دارند و یا منافع ژئوپلیتیکی آنان سطح بالایی از بی اعتمادی وجود دارد. یعنی حتی پرونده هسته ای تنها یک پرونده حقوقی نیست، بلکه عوامل متعددی از فاکتورهای منطقه ای و بین المللی در آن نقش دارند که زمان برای رسیدگی به آن را افزایش داده و یک دهه طول کشیده است. من همیشه متعجب بوده ام که این گذشت زمان به نفع سیاستهای غرب بوده که منتظر تاثیر تحریمها بر بنیه اقتصادی کشور هستند و چرا مذاکره کنندگان ایرانی به آن تن داده اند؟ و خوشبختانه الان هر دو طرف به جدول محدود زمانبندی در مذارکات روی آورده اند...»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.