واثق الجابری*
تروریسم و فساد و جنایت از ظواهر دنیای جدید است که فقط مختص به این کشور یا آن کشور نیست. بسیاری از کشورها در جهان به فقر و بی سوادی و عقب افتادگی و انتشار بیماری و بحران مسکن مشهور هستند، و به هیچ وجه عاقلانه و قابل قبول نیست که عراق را در راس همه موارد بد کشورهای دنیا بدانیم. گزارش هایی که از سوی بسیاری از سازمان های بین المللی منتشر شده و بسیاری از مطالعات جهانی مربوط به امور انسانی نیز بر آن صحه می گذارند خبر از امور وحشتناکی درباره واقعیت های موجود عراق می دهند که کاملا متناقض با آمار دولتی است. آماری که بسیاری از نهادهای معتبر بین المللی آن را رد می کنند یا آن را یک جانبه برآورد می کنند. بیشتر این آمار حاکی از آن است که عراق به سمت وضعیتی بد در حرکت است و در افق نزدیک امیدی به بهبود این وضعیت دیده نمی شود.
دولت از تسویه حساب و برخورد با مقصران و فاسدان ناتوان مانده و این مساله سبب شده است تا فساد حقی مشروع برای یک مسئول دولتی شود! بدون این که یک نهاد قانونی با او برخورد کند یا وجدانی برای رفع نیاز شش میلیون گرسنه ای که زیر خطر فقر زندگی می کنند، تحریک شود. این در حالی است که صدها خانه مسکونی نیز بدون ارائه هر گونه خدماتی روزگار را سپری می کنند و هزاران شهروند عراقی از نبود خدمت بهداشتی رنج می برند. در این میان ده ها نفر نیز روزانه قربانی تروریسم می شوند.
سیاستمدارانی که دائما از شهروندان به عنوان وسیله ای برای رسیدن به نیات خبیثانه شان استفاده می کنند، از قضایای مختلف بهره برداری می کنند تا به اهداف قدرت طلبانه شان برسند. اکثر آنها افراد جاه طلبی هستند که فقط به فکر حفظ قدرت و مناصب اداری و سیاسی خود در دولت هستند و شرافت انسانی و مسئولیت خود را فراموش کرده اند.
دولت با شهروندان از باب کسی که مسئولی در راس نظام است، تعامل نمی کند. از این رو تفاوت چندانی با حکومت های دیکتاتوری که هیچ توجهی به شهروندان و مشکلات آنها نمی کنند و تلاش دارند تا حقایق را مخفی نگه دارند، نمی کند. وعده های بسیاری وجود دارد که هیچ نوری به آنها تابیده نشده است. دولت هیچ فکر و طرحی برای ایجاد استراتژی ای که بتواند واقعیت را درک کرده و جامعه را بسازد، ندارد. گویی به سمت بسیج کردن جامعه بدون توجه به وظایف حکومتی و ملی اش حرکت می کند. محاصره نظامی منتی است که دولت بر سر ملت گذاشته و تلاش می کند تا آن را بر جامعه تحمیل کرده و وسیله ای برای تحریک قوای سیاسی شود. جوانان ناامید شده اند و احساس می کنند که فرصت زندگی و سهم داشتن در ساخت کشورشان را ندارد.
وضعیت امنیتی روز به روز بدتر می شود، ظاهرا دولت به هیچ وجه وحشت نکرده است وقتی که آقای نخست وزیر به صراحت می گوید که 2000 خودروی بمب گذاری شده فقط در یک منطقه کشف شده است. همچنین گزارشی وجود دارد مبنی بر این که طرحی برای اشغال مراکز دولتی و پلیس و برخی استانداری ها توسط تروریست ها طراحی شده است. این گزارشی است که وزارت دادگستری درباره رمادی داده است. تهدید خطرناک دیگر تلاشی دوباره برای منفجر کردن بارگاه امامان عسگریین(ع) است. اطلاعات موجود حاکی از آن است القاعده عملیاتی را طراحی کرده موسوم به طرح "جنگ بغداد" که می خواهد در آن عملیات از ماده شیمیایی سارین استفاده کند. کم اهمیتی دولت به شهروند عراقی سبب شده است تا از اهمیت اعلام هزینه های بسیار و مراحل خطرناک آن بکاهد. در حالی که اگر کسی در پی تصادف یا یک حادثه جنایی کشته شود ظرف چند روز عامل حادثه شناسایی شده و هزینه های آن از طریق بیت المال تامین می شود. دولت عراق توجه چندانی به شمار قربانیان و روزهای سخت پیش رو و چگونگی مبارزه با تروریسم نمی کند. گزارش ها همچنین اشاره می کنند که بیش از هزار زندانی جنایتکار در حالت های مکرر از زندان های تکریت و ابوغریب و التاجی و زندان های اصلی کشور فرار کرده اند. 7 ماه از زمان فرار زندانیان گذشته و هیچ نتیجه ای در این باره گزارش نشده است، در حالی که در مقابل در همین مدت 1500 انفجار رخ داده و بیش از 5 هزار نفر شهید و نزدیک به 15 هزار نفر دیگر زخمی شده اند.
مقامات عالی رتبه کشور را به سمت آینده ای نامعلوم هدایت می کنند تا به این ترتیب فرایند دموکراسی در کشور ناکام بماند، در تصویت قانون انتخابات تعلل می کنند و تصمیم های تحریک کننده اتخاذ می کنند و قوانینی صادر می کنند که منافی با مصالح عامه است. به گونه ای که اعلام نفس قانون انتخابات در تنگنا گرفتار شده است. دولت قانون از قدرت های سیاسی اصلی ای است که برای تعویق قانون انتخابات و تمدید دوران دولتی که به اعتقاد بسیاری جایگاهی در دولت آتی نخواهد داشت، تلاش می کند. شاید آقای مالکی قصد دارد شخصا از اوباما بخواهد که دولتش را تمدید کند و حالت فوق العاده اعلام کند تا به این ترتیب بتواند دولت خود را تثبیت و انتخابات را به تعویق بیندازد. تلاش برای قانع کردن اوباما به ایجاد مرحله انتقالی آن هم بعد از دو دوره تجربه دولت دموکراتیک که در آن شرکا و مردان سیاسی مناسبی حضور داشتند، کار پسندیده ای نیست. کسانی که این فکرها را مطرح می کنند از درک امور با وجود دوره انتقالی بی خبرند و امریکا هیچ بهانه ای با توجه به وضعیت به شدت نابه سامان اقتصادی و اجتماعی و گسترش تروریسم در عراق برای قبول چنین دوره ای ندارد. مرحله ای که می تواند خطرناک ترین مرحله برای تهدید صلح بین المللی باشد.
واثق الجابری، نویسنده و روزنامه نگار عراقی است که این یادداشت را به طور اختصاصی برای خبرآنلاین نگاشته است.
49262