روز گذشته، یکی از هموطنان عزیز مقیم انگلستان، تصویری را برایم ارسال کرد که سخت مرا به فکر فرو برد. او توضیح داده که به دیدن دوستی در بخش گرانچستر از کمبریج رفته بود و در حیاط منزل آن دوست انگلیسی‌اش با منظره‌ای مواجه شد که ملاحظه می‌فرمایید. در حقیقت، وظیفه‌ی بشکه‌ای را که می‌بیند، جمع‌آوری آب بارانی است که بر پشت بام منزل می‌بارد و از طریق لوله به این بشکه هدایت می‌شود تا در مواقعی که باغچه نیاز دارد، مورد استفاده قرار گیرد. تکنیک ساده‌ای که به آن آبگیر سطوح باران گفته می‌شود و سابقه‌ای بس طولانی در بسیاری از سکونتگاه‌های گرم و خشک جهان از جمله بخش‌هایی از ایران هم دارد و نشان می‌دهد که مردم چگونه در اقدامی هماهنگ با طبیعت، می‌کوشند با اعمال چنین ظرافت‌هایی از محدودیت‌های اقلیمی، فرصتی برای تضمین رویش سبزینه در فضای زیستی‌شان بسازند.
در این اندیشه بودم که چگونه مردم شهری که میانگین ریزش‌های آسمانی آن، دست‌کم دو تا سه برابر اغلب مناطق ایران از جمله تهران است، اینگونه قدر آب را می‌دانند و ما مردم ساکن در سرزمینی که 89.7 درصد از مساحتش در قلمرو سرزمین‌های خشک قرار گرفته، هنوز با افتخار کوچه‌ها را با شلنگ آبپاشی کرده و خودروی شخصی‌مان را با آب تصفیه شده شستشو می‌دهیم!
ما کجای راه را اشتباه رفته‌ایم؟
برای مطالعه بیشتر:
- جدول ریزش‌های آسمانی کمبریج از 1996 تا 2013. همان طور که ملاحظه می‌فرمایید، یک نکته مثبت ریزش‌های آسمانی در کمبریج و اغلب مناطق بریتانیا آن است که توزیع زمانی بارش‌ها تفاوت چندانی با هم ندارد. یعنی، به ندرت با ماهی روبرو می‌شویم که فاقد بارندگی باشد؛ ویژگی ارزشمندی که سبب شده تا انگلستان، ولز، ایرلند و اسکاتلند اینگونه سبز به نظر برسد. در حالی که در کشور ما، بیش از 80 درصد بارندگی‌ها در 4 یا پنج ماه سر سال رخ می‌دهند.
- صرفه جویی در آب و عشق به بشریت!