باز هم ماکت امام، باز هم تحقیر!

این عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در بخشی از مطلبش نوشته است:
«وقتی خبری را به مناسبت ایام ارجمند دهه فجر در خبرها خواندم که برخی برای خوشایند برخی دیگر، طی تشریفاتی در روز ۱۲ بهمن که روز ورود مرحوم امام به ایران بود، ماکتی، البته نسبتا نیمه‌اندام، از آن عزیز را از پله‌های هواپیما پایین آوردند و از میان دسته‌ای از مسئولین و نیروهای انتظامی گذراندند تا آنان تعظیم کنند، به سختی باور کردم که جامعه‌ای با فرهنگ و تمدن ایرانی این چنین دچار انحطاط شود، هم چنین وقتی در خبرها خواندم که وزیر آموزش و پرورش وقت در کنار ماکتی از امام، به گونه‌ای نشسته که گویی با او سخن می‌گوید، در عین این که برای فرهنگ و آموزش کشور افسوس خوردم، اما آن دوره را گذرا و مایه آزمون و ابتلا دانستم و در دل فریاد زدم.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلبش می‌نویسد:
«البته انصاف باید داد که در همان زمان برخی از دردمندان و آبروداران آن شوبازی را به نقد کشیدند و مخالفت‌هایی را ابراز کردند، هر چند روشن است که اثرات منفی آن رفتارها هرگز از چهره ایران اسلامی زدودنی نیست، ولی گذشت تا این که باز در خبرها خواندم که به مناسبت بزرگداشت دهه فجر که حقا ایام ارزشمندی است، این بار در مشهد مقدس، ماکتی مقوایی از آن بزرگ مرد را به همراه فرد فرانسوی از هواپیمایی فرانسوی! که باز ماکتی بیش نبود به صورتی بسیار بد و ابتدایی پیاده کردند تا ...! برای این همه تحقیر چه باید گفت؟ آیا جز فریاد و ناله در چاه، چاره‌ای وجود دارد؟ آیا بزرگداشت امام و ۱۲ بهمن این است؟ چرا باید مقلدوار تجربه سوخته‌ای آزموده شود که در زمان خودش بی‌مایگی‌اش نشان داده شده بود و چرا کسی برای این شهر بزرگ مذهبی و تاریخی که پایتخت فرهنگی ایران است، دل نمی‌سوزاند؟
فراموش نکنیم آسان‌ترین راه زشت‌نمایی و تخریب یک چیز، دفاع یا حمایت غلط از آن چیز است.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.