وقتی مصوبه محرمانه این نهاد شهری مبنی بر تفکیک جنسیتی و اعمال سیاست جنسیتی در جذب و تقسیم کارکنان علنی شد، به جای توضیح و تبیین طرح، موضوع را از یک سو به غیرت دینی وصل کردند و از سوی دیگر نام ساماندهی روی آن گذاشتند؛ اینکه خانم ها یک طرف، آقایان یک طرف چه اشکالی دارد و اینکه اگر منشی مدیرکلی که تا ساعت یازده شب باید در محل کارش حضور داشته باشد، مرد باشد چه ایرادی دارد و...
می گویند آقای قالیباف سودای ریاست جمهوری را از سر بیرون انداخته و لابد در همین راستاست که این روزها نه افکار عمومی برای شهرداری اهمیتی دارد نه واکنش رسانه های خارجی که از دیدگاه حقوق بشر برای کشور مسئله می تراشند. در این بین حتی یقه وزارت کار را هم گرفتند که به چه حقی فلان معاونت در نامه اعتراضی خود از کنوانسیون های بین المللی کار یاد کرده و مگر ما حافظ منافع خارجی ها هستیم و از این حرف ها... و بعد این تیتر در یکی از رسانه های نزدیک شان که "وزارت کار در تله افتاد" شما بخوانید "آخ جان وزارت کار در تله افتاد!" تیتری که به اعتقاد من گویای همه چیز است؛ راه اندازی یک بازی چند لایه سیاسی با شعائر دینی.
متاسفانه شهرداری هم دارد پا جای پای صدا و سیما می گذارد؛ نهادی پشت به مردم و افکار عمومی و سرخوش از تایید چند نماینده برای تامین نظر محافل قدرت. اما چند لایه از طرح یا همان تله ای که شهرداری از آن دم می زند:
1- زنان را می فرستیم پی خانه داری و هرکسی حرف زد، می گوییم ما غیرت دینی داریم مگر شما بی دین هستید؟
2- زنان را در محل کار جا به جا می کنیم تا جلوی چشم نباشند( در برخی معاونت ها این اتفاق افتاده و در برخی نه)
3- فقط حرفش را می زنیم و کمی به این شیوه و کمی به آن شیوه عمل می کنیم. هم برای این طرفی ها عزیز می شویم هم منتظر می مانیم تا کی آن طرفی ها توی تله بیفتند، هم می توانیم آخر سر بزنیم زیر همه چیز و بگوییم نه تنها کسی را اخراج نکرده ایم بلکه در حال ساماندهی و ارتقای شان زنان هستیم. این درحالی است که به گفته اعضای شورای شهر تهران، زنان شاغل در شهرداری واقعا نگران آینده شغلی خود هستند.
در نهایت هزینه های این دعوای بی معنی را چه کسی خواهد داد؟ همانطور که کارت های زرد مجلس حرکت دولت را کند کرده، شهرداری هم می خواهد از کاروان عقب نماند و در حد توان برای وزارتخانه ها سرعت گیر طراحی کند.