آقای روحانی با صحبت‌های مکرر درباره‌ی اهمیت محیط زیست، و خانم ابتکار و چند تنی مانند آقای درویش و آقای کهرم که وارد سازمان محیط زیست شدند، امید به تقویت "اعتماد ملی" میان دولتی‌ها و فعالان غیردولتی را افزایش دادند. اکنون، بیم آن می‌رود که اشخاص واقعا دلسوز محیط زیست فقط به عنوان "زینت‌المجالس" به آن سازمان فرا خوانده شده باشند، و ترس داریم که آن اعتماد ملی، تقویت نشده فرو بریزد!
اگرچه دولت جزییات طرحی را که برپایه‌ی آن قرار است گردشگری در جزیره‌ی آشوراده توسعه یابد، منتشر نکرده، اما کم‌ترین شکی در میان مردم وجود ندارد که گروهی کوچک باز هم دست بر یک مال عمومی گذاشته و می‌خواهند با تملک زمین‌های ملی (یعنی زمینی که مال همه‌ی ایرانیان است) و نیز با استفاده از وام‌های رانت‌خوارانه، سودی کلان و بادآورده فراچنگ آورند.
جزیره (یا شبه جزیره)ی آشوراده، و تالاب میانکاله که چسبیده به آن است، تنها بخشی از ساحل ایرانی دریای خزر است که دستخوش دخالت گسترده و ویرانگر انسان نشده است. معاون سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، و همچنین خانم ابتکار، در دفاع از طرح گردشگری در آشوراده گفته‌اند که «مفهوم حفاظت از محیط زیست، دیوار کشیدن به دور یک منطقه نیست». ما دوستداران طبیعت هم ضمن مخالفت با کشیدن هرگونه دیوار در منطقه‌های حفاظت‌شده(!) خواستار آن هستیم که برایمان توضیح دهند که چگونه می‌خواهند بدون ساخت و ساز، و بدون آسیب‌رسانی به گذرگاه تنگی که جزیره را به منطقه‌‌ی بندر ترکمن متصل می‌کند، و بدون برهم زدن آرامش جزیره، گردشگری را در آن‌جا توسعه دهند؟!
آیا نمی‌دانند که «طبیعت‌گردی» به معنای دقیق و اصولی، نیازی به هیچ‌گونه دستکاری در طبیعت ندارد؟! و آیا نمی‌دانند که گوشه‌هایی از میهن باید واقعا دور از دسترس انبوه جمیت قرار گیرد تا طبیعت و زیستمندانش بتوانند به حداقلی از فضای زیستی دسترسی داشته باشند؟ بدیهی است که خانم ابتکار، به این نکته‌های بدیهی اشراف دارند، و قطعا عامل دیگری در کار است که ایشان موافقت سازمان حفاظت محیط زیست را با طرح خطرناک توسعه‌ی گردشگری در آشوراده اعلام کرده‌اند.
آقای روحانی، چه در هنگامه‌ی انتخابات و چه پس از آن، بارها بر ضرورت حفظ محیط زیست که مهم‌ترین مساله‌ی کشور است، تاکید کرده‌اند. خانم ابتکار هم در میان "گزینه‌های ممکن" برای ریاست سازمان حفاظت محیط زیست، در نظر ما بهترین گزینه بود. از این‌رو، هنوز دوستداران طبیعت امیدوارانه به تغییر رفتار مدیران کشور دل‌خوش اند. اکنون زمان آن است که دولت با کشیدن خط بطلان بر هرگونه تغییر کاربری آشوراده، و بر رویای نابجای ساخت «کیش دوم»، و با اهتمام به رفع آسیب‌هایی که هم‌اینک بر آشوراده و میانکاله می‌رود (دام‌داری بیش از ظرفیت، صید و شکار غیرمجاز، خودرو سواری، راندن موتور در منطقه،...) ثابت کند که ما اشتباه نکرده‌ایم.
(این یادداشت، با کمی تغییر در همشهری امروز هم چاپ شده است.)