ایران و ایرانی، حالا دیگر سی و ششمین زادروز "انقلاب اسلامی" را به جشن می نشیند اما در مرکز و پایتخت کشور، خبری از نمادِ این واقعه ی عظیم نیست. بیست و پنج سال از آخرین روزهای خون و شهادت می گذرد اما نمادی از حقانیت شهیدان بی کفن نیست. بیش از همین مدت از بمباران های هوایی می گذرد اما نشانی از آن روزهای سخت و جانفرسا نیست؛ تا نوجوان و جوان امروز و آینده سازان جامعه ی اسلامی، با چشمان خویش ببینند و از نزدیک لمس کنند که پدربزرگ ها و پدران و برادرانشان و حتی مادربزرگ ها و مادران و خواهرانشان، چگونه با چنگ و دندان، دشمن را از خانه و وطن راندند و...
القصه! چه خوب است اگر جایی نه فقط در تهران؛ بلکه در جاهایی همچون آبادان و خرمشهر و شلمچه و فکه و دهلران و مهران و اندیمشک و دهلاویه و دهلاویه ها؛ نماد و نشانه هایی از ایام تلخ و شیرین و روزهای فداکاری و امید و آرمان و خاطراتِ زنده ی زنان و مردان انقلاب اسلامی باشد تا در فضاهای مجازی، برای همگان، به نمایش درآید.
به عنوان مثال، خیابانی است در تهران به نام "هویزه" که فقط نام خیابان، یادآور شهر هویزه است و چه نیک است اگر وجه تسمیه و نامگذاری این خیابان، دست کم، در روزهای دهه ی فجر انقلاب اسلامی به نمایش عموم گذارده شود.
و البته دلیل و چرایی انجام نشدنِ چنین رویکردهایی را در فضاهای شهری، باید از شهرداری پرسید و این که چرا شورای شهر، شهر را مدیریت نمی کند؟
در همه ی کشورها معمول و معقول است که نمادی از مهم ترین وقایع آن کشور، با مردم همراه و همزاد نسل آینده باشد جز اینجا! چرا؟
خوب است مسؤولان شهری تهران هم سری به میدان انقلاب بزنند!