شاید به همین دلایل ساده است که امروزه قلیان علیرغم یک مبارزه صوری از طرف بخش رسمی جامعه در بطن جامعه جوان ما می تپد.
پدیده قلیان و رواج مصرف آن در جامعه ما از آن مسایلی است که فارغ از ضرر و زیانی که متوجه فرد مصرف کننده می کند با خود مخاطراتی را می آورد که بسیار از خطر استعمال دخانیات هشدار آمیز تر است.
قلیان بیش از آنکه یک وسیله قدیمی برای استعمال دخانیات باشد یک وسیله اجتماعی است ؛ می خواهیم پارا از این فراتر بگذاریم و ادعا کنیم قلیان یک رسانه است.
دود کردن قلیان به تنهایی صفایی ندارد لذا جمعی را می طلبد جمعی که بدون حرف هم پا نمی گیرد اما این جمع از چگونه افرادی تشکیل می شود و این افراد چه اطلاعاتی را به هم منتقل می کنند.
قطعا شاغلین مشاغل حرفه ای ،اساتید دانشگاه ،معلمان، کارگران وقتی ندارند که برای قلیان بگذارند همچنین فلاسفه و روشنفکران هم روشهای آبرومندانه تر و شخصی تری را برای استعمال دخانیات و پس از آن اندیشیدن به مشکلات جدی بشریت برمی گزینند .
لذا در سنخ شناسی قسمتی از مصرف کنندگان قلیان( البته نه مصرف کنندگان شخصی و غیر حرفه ای و تفننی ) باید سراغ جوانان بی کار رفت این جوانان می توانند بی سوا د و یا حتی دانشجوی کارشناسی ارشد باشند اما فصل مشترک همگی آنها بی کاری و تلاش برای تن زدن از این وضعیت است.
بیکاری که عارضه ناخواسته این گروه است آنان را برآن می دارد تا از اجتماعی که آنان را به این وضعیت کشانده متنفر باشند و این تنفر فصل مشترکی می شود برای رشد و اشاعه معارف ضد اجتماعی از قلیان.
بسیاری از موافقان قلیان معتقدند جوانانی که تفریح ندارند اگر قلیان هم نکشند پس چه کار کنند این منتقدان که هر کدام دارای جایگاه و گاه منافعی خاص در حفظ و اشاعه این رسانه ضد اجتماعی هستند به این نکته واقف نیستند که این نوع دورهمی اتفاقا بدترین نوع آن است چون قلیان باخود خرده فرهنگ قلیانی هم می آورد فرهنگی مبتنی بر تن آسانی ، محاورات و شوخی های مبتذل و بالاخره در بسیار از موارد لمپن بازی و دعوا و چاقوکشی و ......
در حقیقت رواج این فرهنگ و جایگزینی با فرهنگ کار و تولید ، ورزش ، هنر و سلامت و بالاخره فرهنگ توسعه انسانی خطر بسیار بزرگیست که از رسانه قلیان ترویج می شود.
متاسفانه تلاشهای رسمی برای مهار این پدیده هم مرعوب نظر موافقان قلیان شده که معتقدند بالاخره یک جایی باید جوان خودش را تخلیه کند.
به همین دلیل علیرغم ممنوعیت ظاهری در برخی اماکن ، شاهد رشد قارچ گونه قلیان خانه ها در اکثر شهرهای کشور و افزایش عرضه آلات و ادوات و تنباکوهای با طعمهای عجیب و غریب هستیم که دکان جذاب و فریبنده ای گسترده است .
گرچه تجربه نشان داده است در موارد این چنینی مبارزه و ممنوعیت راه به جایی نمی برد و مهار این پدیده مستلزم باز شدن فضای اقتصادی و به کار گرفتن جوانانی است که اتفاقا هفته موسومشان با هفته مبارزه با مواد دخانی همزمان شده است اما هنوز عزمی که بتواند از هم آوازی جوان و دخانیات در جامعه جلوگیری کند مشاهده نمی شود.