اعتراف صادقانه ایست. نتیجه حرف هم کاملا منطقی است و هیچ آدم عاقل و آزاد اندیشی با آن مخالفت نخواهد کرد. منتهی چند نکته در این باره وجود دارد که توجه به آن ها به شدت ضروری به نظر می رسد. توجه بفرمایید که اقلیت در مباحث رای و عقیده چیزی است و در حوزه سیاست چیز دیگر. در حوزه مباحث نظری مردم قرار نیست تعیین کننده باشند اما در حوزه سیاست این مردم هستند که با رایشان تکلیف را مشخص می کنند. این که مردم ممکن است اشتباه کنند یا نه بحث دیگری است اما آن که عنوان نمایندگی مردم و یا منتخب مردم را یدک می کشد وظیفه دارد سخنگوی مردم باشد. یعنی سخنگوی قاطبه مردم. البته یک نماینده مجلس می تواند مدعی شود بخشی از مردم را نمایندگی می کند و رای و نظر او رای و نظر بخشی از مردم است و نه اکثریت مردم.
در واقع او می تواند نماینده اقلی از مردم باشد که بلندگویی برای اعلام نظر خود ندارند. هیچ ایرادی هم ندارد. اما این نمایندگی شرایطی هم دارد.نمی توان نماینده اقلیت بود اما مدام از تریبون های رسمی از واژه مردم استفاده کرد و خواسته عده قلیلی از مردم را تقاضایِ اکثریت جا زد. نمی توان گفت من نماینده اقلیتم اما مدام در کارِ اکثریت مردم مانع ایجاد کرد. همان طور که نماینده اقلیت از نمایندگان اکثریت تقاضا دارد دهان او را نبندند و به او اجازه سخن گفتن بدهند خود نباید به اکثریت و نمایندگانش توهین کند و از سخن گفتن آن ها ممانعت به عمل آورد. نماینده اقلیت باید نجابت به خرج دهد و به میزانی که حق اوست از حاکمیت و مردم طلب داشته باشد. اگر هم فکر می کند مردم اشتباه می کنند سعی کند با منطق سخنش را به گوش آن ها برساند تا آن ها متقاعد شوند و در انتخابات های بعدی به او و دوستانش رای بدهند.
نماینده اقلیت باید صدایش را به اندازه ای که برای او معین کرده اند بلند کند و با توسل جستن به آیه و حدیث خود را در زمره اهل حق جا نزند و اکثریت را به جرم این که دراکثریت قرار دارند فاقد عقل و شعور نداند. این حرف ها به معنای دفاع از لاابالی گری و ترویج اباحه گری نیست. آقای حسینیان به ظاهر ارادت ویژه ای به امام خمینی دارند و حتما بهتر از هرکس دیگری می دانند که ایشان در بهمن ۵۷ و در نخستین سخنرانی شان پس از سال ها دوری از وطن درباره رای مردم چه فرمودند: سرنوشت هرملتی به دست خودش است. به چه حقی ملت پنجاه سال پیش از این سرنوشت ملت بعد از این را معین می کند؟...تاکید امام بر رای ملت و اهمیت آن در آن سخنرانی تاریخی می تواند برای همه کسانی که در این مملکت کار سیاسی می کنند مبنای محکم و راهبردی ای باشد. بله، اکثریت حق ندارد دهان اقلیت را ببندد به شرط آن که اقلیت هم با مشت دهان اکثریت را هدف قرار ندهد..