این عضو حقوقدان شورای نگهبان نوشته است:
«از نظر قرآن مبنای حق نظارت شهروندان بر نهادهای حکومتی، همان‌گونه که از ذیل اصل هشتم قانون اساسی پیداست، آیه 71 از سوره توبه است که طبق آن مقصود از نظارت و انتقاد، رقابت در کسب قدرت یا پیدا کردن نقاط ضعف و مچ‌گیری حاکمان نیست، بلکه این کار ناشی از محبت و احساس نزدیکی و دلبستگی به دولت است. انتقاد باید از روی علاقه، به هدف خیرخواهی و برای اصلاح و بهتر شدن وضعیت و امور مسلمانان باشد.»
عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه می نویسد:
«برخلاف سایر نظام های حقوقی و سیاسی که نظارت و انتقاد را صرفا یک «حق» شهروندی می دانند، قرآن کریم بارها تاکید کرده است که آن را نه تنها حق، که وظیفه تخلف ناپذیر مسلمانان می داند. برای نمونه می‌توان به این آیه شریفه استناد کرد: «وَلْتَکُن مِنکم اُمّةٌ یدعونَ اِلَی الخیرِ و یَأمُروُنَ بِالمعروفِ و یَنهَونَ عنِ المُنکرِ وَ أُولئک هُمُ المُفلحِونَ». طبق این کلام آسمانی «باید» از میان جامعه اسلامی گروهی دعوت به نیکی، امر به معروف و نهی از منکر کنند و جالب اینکه در پایان آیه تصریح می‌کند که «فلاح و رستگاری تنها از این راه ممکن است.» ظهور امر در این آیه شریفه و آیه‌های دیگر، تردیدی در وجوب فقهی مساله باقی نمی‌گذارد؛ به ویژه آنکه روایات معتبر و پرشماری نیز بر این وجوب تصریح کرده‌اند! حتی بسیاری از فقیهان و دیگر دانشمندان اسلامی، استنباط این وجوب به عنوان احکام مستقله عقلیه را نیز از نظر دور نداشته‌اند.
برای خواندن متن کامل این مطلب، اینجا را کلیک کنید.