این عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در بخشی از مطلبش نوشته است:
«عربستان در تبعیت از سنت انتقام، سابقه‌ای دراز دارد. بر اساس داده‌های تاریخی، این سنت جاهلانه، پیش از اسلام تنها راه تعامل آنان با دیگران شمرده می‌شد. به اذعان همگی یکی از رهاوردهای مهم دیانت اسلامی همین بود که به جای رفتارخودسرانه و انتقام‌جویانه، قواعد و قوانین معینی را برنشاند و از همگان خواست تا تابع آن عمل نمایند. پیام‌آور آن، خود بیش از هر کسی به این قاعده تن داد و تخطی از آن را مذموم شمرد. در جریان صلح حدیبیه که به راستی ارزشی به بهای بقای اسلام دارد، وقتی با مشرکین قرارداد صلح بستند، یعنی با همانان که هیچ وجه مشترکی با مسلمانان نداشتند و تا این زمان بیشترین فشارها و سختی‌ها را بر مسلمانان روا داشته بودند و عقل حساب‌گر نیز حکم می‌کرد تا به هنگام اقتدار، دمار از روزگارشان درآورند، رسول خدا(ص) به رغم اصرار برخی مبنی بر برخورد با دشمن، به حکم عقل دین‌اندیش و متعالی، به مفاد پیمان حدیبیه اشاره کرد و فرمودند ما برابر عهدمان عمل می‌کنیم.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلبش نوشته است:
« آن چه در باره عرب جاهلی گفته شد، هرگز دامن‌گیر ایرانی متمدن نشد. ایرانیان چه پیش از اسلام و چه پس از آن، هیچ گاه از روش‌های جاهلی و کور بهره نبرده و بر این باور بودند که برای احقاق حق، راه صحیح، همراه با صلابت وجود دارد که به حکم دین‌داری و انصاف باید پیموده شود، چنان که چنین کردند. اما آن چه این روزها در کشور کهن‌سال ما رخ می‌نماید، هر چند به ظاهر برای دفاع از مظلوم است، ولی در واقع رفتار نسنجیده و انتقام جویانه‌ای است که نه تنها با اصول اسلامی، ارزش‌های انسانی و قوانین بین‌المللی نمی‌سازد، بلکه به شدت در تعارض با منافع ملی، امنیت اجتماعی، عزت بین‌المللی و آشکارا ناقض حقوق سیاسی است؛ رفتاری که جامعه را دچار آسیب می‌سازد و رفع آن هزینه‌های زیادی دارد؛ هزینه‌ای که پیامد جدایی‌ناپذیر انتقام کور است، هر چند ممکن است منافع دسته اندکی را تأمین کند.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، اینجا را کلیک کنید.