پیروزی ائتلاف ملی که از عمده گروه ها و احزاب شیعه عراق تشکیل شده بود، می توانست برای واشنگتن و متحدانش، یک سردرد به تمام معنی باشد. تصور نخست وزیری یک سیاستمدار نزدیک به ایران، مثل ابراهیم جعفری یا احمدچلبی دقیقا مساوی با یک شکست سیاسی بزرگ برای واشنگتن در بغداد به حساب می آمد.
با این همه آنها درک درستی از خروجی صندوق های رای نداشتند و تکیه بر ارزیابی ها و پیشبینی های رایج نیز گواه از این داشت که ائتلاف بزرگ شیعی، با نام ائتلاف ملی، قطعا می تواند راه را برای نخست وزیری یک سیاستمدار ضد آمریکایی نزدیک به ایران باز کند.
اولین خبر خوب برای آمریکایی ها قبل از برگزاری انتخابات بود و آن ، بالاگرفتن اختلاف نوری المالکی با رهبران ائتلاف ملی بود که منجر به بیرون ماندن حزب مالکی از این ائتلاف شد.
دومین خبر خوب برای آنها این بود که مالکی حاضر نشد شرایط ائتلاف ملی ها را برای پیوستن به آنها بپذیرد و با اصرار بر اینکه تنها اوست که باید دور بعدی نیز نخست وزیر باشد به تنهایی پای در مبارزات انتخاباتی گذاشت.
تفرقه، برای قدرت های بزرگی همچون آمریکا در کشورهایی که قرار است منافع زیادی از آنها را تامین کند همواره برگ برنده ای مناسب و قابل اتکاست.
مالکی به نفوذی که در میان قبایل و مردم عراق به دست آورده بود ایمان داشت و ارزیابی خوبی از اوضاع به دست آورده بود. او این دورنمای درست را از نتایج شگفت انگیزی که درانتخابات استانی به دست آورده بود داشت و می دانست که بدون کمک سایر احزاب شیعی از جمله صدری ها و یا مجلس اعلایی ها نیز می تواند به ییروزی ولو نسبی در انتخابات دست پیدا کند. تا اینجا مالکی برده بود چون هوشمندتر از رقبای دیگر شیعی خود عمل کرده بود.
اما آنچه نه ائتلاف قانون مالکی و نه ائتلاف ملی حکیم باورش نمی کردندو حتی آمریکایی ها نیز کوچکترین تصوری از آن نداشتند، رای آوردن یک ائتلاف متشکل از شیعیان سکولار، بعثی های درجه دو و سه و سنی های متعصب در انتخابات بود که در دور قبلی حتی این فرایند دموکراتیک را تحریم کرده بودند.
حالا خبرهای خوش برای آمریکایی ها این است که صحنه گردان دولت ائتلافی بعدی عراق نه مجلس اعلایی های ضد آمریکایی و نه حتی نوری المالکی معتدل و تقریبا جانبدار آمریکا، خواهدبود، بلکه در صورت ادامه یافتن برتری ولو اندک فهرست العراقیه در انتخابات عراق، این ایاد علاوی سکولار و حتی ضد ایرانی خواهد بود که شرایط تشکیل دولت حاکم را به دست خواهد گرفت و در این صورت می تواند سکان قدرت در این کشور را کاملا به سمتی که آمریکایی ها دوست دارند بچرخاند.
درچنین شرایطی، همان هایی که به پیروزی مجدد نوری المالکی در انتخابات رضایت داده بودندو حتی برای آن خدا خدا می کردند، با شنیدن اخبار جلو افتادن ولو - به قول خودشان- چند اینچی ایاد علاوی، به کمتر از نخست وزیری او رضایت نمی دهند و از الان برای مالکی، شرط و شروط تعیین می کنند.
امروز، قطعا افسوس خوردن به زمانی که هم مالکی و هم رقبای دیگر شیعه اش می توانستند بر سر قدرت نگرفتن سکولارها، با یکدیگر کنار بیایند و یک ائتلاف قوی برای باقی ماندن در قدرت،تشکیل دهند، فایده ای ندارد؛ اما می توان امیدوار بود که اگر مالکی با چند اینچ اختلاف از ائتلاف علاوی، اکثریت نسبی پارلمان را به دست آورد، این بار فرصت را از دست نداده و صرفا با ائتلاف ملی ها تشکیل دولت دهد، نه با سکولارهای ضد ایرانی و متمایل به کاخ سفید.
باید دید اگر مالکی با چنین شانسی روبرو شد،چگونه از آن برای احیای قدرت شیعیان در عراق استفاده خواهد کرد