اظهار پیش‌بینی زلزله به عنوان مصداقی از کرامات، اتفاقی است که این چند روزه افتاد و کسی به آن توجه جدی نکرد. این مسأله در ادامه سلسله بحث‌های جالب توجهی است که در بخشی از نگاه‌های دینی و مذهبی دولت نهم و دهم مطرح است. بارها دوستانی از علمای دین و مراجع و نیز اهل فن در این باره تذکر داده‌اند اما هیچ تأثیری در ادامه این نوع نگاه و بازتاب‌های آن نداشته است.
از سوی دیگر ، گفتن این که در تهران زلزله می‌آید، سخن آسانی نیست. باید به الزامات آن توجه کرد و این که چه تبعات و پیامدهایی خواهد داشت.
خلاصه آن که مسأله چند وجه دارد:
یک وجه آن جنبه دینی آن است که کسی از علما یا غیر علما، از آنان که مدعی ارتباط با عالم بالا هستند، اظهار کنند که تهران به زودی دچار زلزله یا بلایای طبیعی خواهد شد. این که آیا چنین امری از اساس قابل قبول است یا خیر مسأله‌ای است که علما و مراجع دینی باید پاسخ دهند در حالی که عجالتا شرایط سکوت سبب شده است تا آنان در این باره اظهارنظری نکنند. البته در بسیاری از کتابفروشی‌های موجود در قم، یک یا چند قفسه از کتاب‌هایی که این قبیل داستان‌ها یا پیشگویی‌ها را از سوی برخی از علما نوشته‌اند وجود دارد. بنابرین احتمال می‌دهیم بحث جدی باشد و چون این بار به زلزله مربوط می‌شود جدی‌تر است. فقط باید یادآوری کرد که اگر علما قصد جواب دادن به این شبهات را ندارند، یا آنها را درست می‌دانند، اجازه دهند که باب این گونه مراجعات به افراد مدعی ارتباط با بالا باز باشد تا لااقل آن جماعت، بخشی از مشکلات جامعه را حل کنند.
نکته دیگر تبعات و پیامدهای آن در عرصه اجرایی کشور است. این که مطمئن باشیم که این پیش‌بینی تحقق می‌پذیرد، چه الزاماتی را برای دولت ایجاد می‌کند؟ به هر حال اگر این دولت به هر دلیلی اطمینان به این پیشگویی دارد، باید راهی برای آن بیابد. البته راه‌حل آن عالمی که آن سخن را گفته است، دعاست و راه حل دولت خروج مردم از تهران. این مسأله قدری تفاوت در ماهیت ماجرا یا شکل بیرونی آن ایجاد می‌کند. هرچه هست به هر حال باید در این باره فکری کرد و اگر دولت این اندازه به این پیشگویی‌ها باور دارد، باید کمکش کرد تا آسیبی به کسی نرسد.
به هر حال نباید نگران بود. اگر زلزله محقق شد، معلوم می‌شود که نه تنها اصل این مطلب درست است بلکه حرف‌های دیگر دولت هم در همه زمینه‌ها درست است و مشروط به آن که در این زلزله کسی سالم بماند، بعد از آن همه امور بدون وجود مخالف باید تا به آخر ادامه یابد. اگر هم محقق نشد، حتما دعای مؤمنان مستجاب شده و خطر رفع شده است. در این صورت، باید از هرچه پیش آمد، استقبال کرد و نگران نبود.