به نظر می‌رسد این نام‌گذاری نه فقط جعلی، که خیلی هم پیش پاافتاده است. مشاهده این که عظمت و شأنیت بزرگواری همچون علی مرتضی، که بعد از این همه قرن، همچنان سخنان و سیره‌اش، در ادب و حکمت و معیشت و تقوا، هوش‌ربا و دل‌انگیز است، چگونه در حد مناسبت‌های کادویی زن و شوهری و پدر و فرزندی، تنزل می‌یابد و والامقامی یک انسان شجاع، حکیم، ادیب، متقی، عادل، و عمیق در ابعاد داشتن کروموزوم XY و یا صرف داشتن اولاد و متصف شدنش به ویژگی پدری، نازل برشمرده می‌شود، بسی تأسف‌آور است. نگارنده هرگز مخالف فضاهای مهرانگیز خانوادگی بین زوجین یا والدین و فرزندان نیست که خود نیز به عنوان یک همسر و پدر، از اهدای هدیه مانند هر همسر و والد دیگری لذت می‌برد، ولی این را می توان در بسیاری از مناسبت‌ها، مثلا روز تولد افراد و یا اعیاد، و یا حتی بدون مناسبت مشخصی و صرف دوست داشتن (که اتفاقا بسیار لذت‌بخش‌تر هم هست) انجام داد. فضیلت‌های امام علی (ع)، بیش از آن که متجلی در پدر بودنش باشد، متبلور در عدالت و نکته‌سنجی و نوع زمامداری و دین‌داری و انسان‌دوستی‌اش بود. جنسیت یک آدم (چه زن و چه مرد) اصولا فضیلتی نیست که قرار باشد نامی در سال بدان قرار داده شود، ویژگی‌ای است فارغ از اراده شخص که نه عیبی بدان روا است و نه امتیازی. پدر بودن نیز یک فرایند طبیعی حاصل از مناسبات زناشویی است و شاید «پدری کردن» نکته‌ای بسیار مهم‌تر از «پدر بودن» باشد.
زادروز علی (ع)، به عنوان یکی از معدود پیشوایان دینی که به امر حکومت نیز سال‌هایی معدود مشغول بود، بهتر است به عنوان یادبود و سنجه‌ای برای حاکمان و والیان جامعه در نظر گرفته شود و میزان مدعیات فراوان شان در باب علی‌وارگی، با نوع منش و رفتارشان در عدالت ورزی و پرهیز از لجاجت و خصومت‌های شخصی و پرهیز از ریاکاری و زهدفروشی و البته تجمل‌گرایی، در این مناسبت سنجیده شود؛ تا این که یک مشت لوس‌بازی در دادن و گرفتن کادو و جوک ساختن با آن‌ها درباره موضوع جوراب و غیره، در زیر نام بزرگ علی مرتضی انجام پذیرد؛ اسطوره‌ای که اگر مرد هم نبود و پدر هم نبود، آن‌قدر فضیلت و تشخص داشت که که همچنان نامش در تاریخ ماندگار باشد. این بزرگان، با انسانیت و معرفت‌شان بزرگ و معتبر شده‌اند؛ ایشان را با اتصاف به جنسیت‌شان، کوچک نشماریم.