یعنی کسی نمی‌تواند پیش بینی کند که یک مرحله ای است یا دو مرحله ای و برنده نهایی کدامیک از چهارگزینه مطرحند.
تا به حال ومطابق یک قاعده مالوف ، وقتی روسای دولت مستقر برای بار دوم نامزد می شده اند کاملا قابل پیش بینی بود که پیروزی آنها در مرحله اول قطعی است. شاید به همین دلیل رقیبان جدی نیز به مصاف نمی آمدند و جریان های سیاسی ترجیح می دادند روی دوره های فرد سرمایه گذاری کنند و در دوره های زوج اساسا به دنبال بخت آزمایی نباشند. اما در دوره دهم به سیاق گذشته رفتار نشده است ، رقابت ها جدی می نماید و احتمال تغییر در مدل حاکم بر انتخابات سی سال گذشته داده می شود.
نفس این عدم قطعیت و پیش بینی ناپذیری حکایت از دمکراسی دارد و به تعبیری شکل ناب آن است زیرا شهروندان به عینه می بینند حتی یک رای ، مستقیما بر سرنوشت آنها تاثیر می گذارد و احتمال تغییر در نتیجه نهایی را دارد ، بویژه وقتی اجماع سلبی درکار باشد زیرا انتخابات آینده تاحدی رفراندوم آقای احمدی نژاد نیز تلقی می شود. آیا اکثریت جامعه می خواهند او بماند یا ترجیح می دهند ریل را عوض کنند. بنابراین پیش بینی می شود درصد مشارکت در انتخابات آینده نسبت به دوره های قبل یا لااقل نسبت به گمانه های رایج بالاتر باشد.
می گویند دمکراسی روشی است برای رسیدن به نتایج نامشخص از طرق مشخص. جذابیت این دوره به همین پیش بینی ناپذیری است.