روبات‌ها نباید زندگی را زیادی آسان کنند!

بهنوش خرم‌روز: یکی از کاربردهای مهمی که برای روبات‌ها و به خصوص بازوهای روباتی وجود دارد، کمک به افراد معلول است؛ به خصوص افرادی که توانایی برقراری ارتباط با دنیای خارج را از دست داده‌اند، نمی‌توانند حرکت کنند،‌ نمی‌توانند حرف بزنند و به اصطلاح به سندرم قفل شده در درون مبتلا هستند. اما آیا خود این افراد،‌ استفاده از این بازوها را ترجیح می‌دهند؟ آیا خواسته‌های آن‌ها با تصور ما یکسان است؟

به گزارش پاپ‌ساینس، محققین پیش از این تصور می‌کردند هر ابزاری که کار معلولین را ساده‌تر کند، آن‌ها را خوشحال‌تر خواهد کرد. برای همین روی بازوهای روباتی حس‌گرهایی نصب کردند که به بازو کمک می‌کرد در برخی موارد حتی بدون این که دستوری دقیق دریافت کنند، به فرد خدمت نمایند. اما فرضیه محققین درست نبود و اغلب معلولین گفتند که ترجیح می‌دهند خودشان فرمان بدهند، ولو این که روبات نتواند فرمان آن‌ها را کامل اجرا کند.

البته،‌ افرادی که به درجات بالای معلولیت دچار هستند،‌ شاید از بازوهای کاملا خودکار بیشتر سود ببرند،‌ اما سایرین ترجیح می‌دهند با کلام،‌ صفحه لمسی،‌ دسته کنترل و هر ابزار تعاملی ممکن دیگر،‌ به بازوی روباتی فرمان بدهند. مثلا به بازوی روباتی بگویند که آن شئ خاص را بیاور. حس‌گرهای بازوی روباتی جدید، خودشان محل شی مورد نظر را تشخیص می‌دهند و بهترین راه برای حرکت و آوردن آن را تعیین می‌کنند. به همین راحتی! حتی روبات با فرد صحبت می‌کند و مثلا می‌گوید: ‌همین الان می‌آورم!

اما نظر معلولینی که به طور آزمایشی از این بازوهای روباتی استفاده کرده‌اند، متفاوت است. آن‌ها می‌گویند استفاده از این بازو زیادی راحت است. آن‌ها می‌خواهند قدری هم چالش داشته باشند. به گفته یکی از محققین دانشگاه تگزاس، باید در طراحی چنین بازوهایی بین قابلیت و چالش تعادل برقرار شود. اگر ما چالش‌های زیادی داشته باشیم،‌ خسته و عصبی می‌شویم، اما از طرف دیگر اگر هم هیچ چالشی نداشته باشیم که بخواهیم از عهدهاش بربیاییم، حوصله‌مان سر می‌رود.