نحوه برخورد الجزایر با گروگانگیران اسلامگرای مرتبط با القاعده بسیار عجولانه، بعضا مشکوک و غیر حرفه ای به نظر می رسد. با توجه به تجربیاتی که عمده کشورهای درگیر با چنین حوادث و رویدادهایی از آن برخوردارند نحوه اقدام ارتش الجزایر مبنی بر حمله هوایی با حجم آتش بالا به گروگان و گروگان گیر قطعا با هدف مشخصی از سوی ارتش و دولت الجزایر انجام شده است و الا متهم به بی منطقی خواهد بود.
براساس شواهد موجود از جمله قابل پیشبینی بودن کشته شدن گروگان ها درصورت انجام چنین عملیاتی و در جریان نگذاشتن قدرت های غربی از جمله آمریکا درباره این عملیات، به نظر می رسد طراحان این عملیات، از همان ابتدا به فکر نجات گروگان ها که عمده آنها را اتباع خارجی از جمله 7 آمریکایی، چند فرانسوی، انگلیسی، ژاپنی و نروژی و فیلیپینی تشکیل می دادند، نبوده و هدف دیگری را دنبال می کرده اند.
این اهداف می تواند نخست پایان دادن سریع به ماجرا پیش از آنکه تبدیل به یک بحران منطقه ای و بین المللی برای الجزایر شود و دوم دادن درسی به افراطیون و القاعده مبنی بر مصالحه ناپذیر بودن ارتش الجزایر در برابر اقدامات و خواسته آنها تعبیر شود.
به نظر می رسد الجزایر به شدت نگران وضعیت امنیتی و حتی تمامیت ارضی خود بوده است و حوادث دو سال گذشته در شمال افریقا از جمله تونس، لیبی و مصر به شدت این کشور را تحت فشار و استرس ناشی از احتمال هرگونه دخالت خارجی به بهانه های مختلف قرار داده است. براین اساس بیراه نیست اگر گفته شود که الجزایر ترجیح داده است پیش از آنکه مسئله گروگانگیری به بهانه یا مستمسکی ولو با احتمال خیلی پایین برای دخالت کشورهای غربی در امور داخلی اش تبدیل شود بدون هرگونه ملاحظه داخلی و خارجی نسبت به حل و فصل آن ولو به این شکل خام و خونین اقدام کند.
تا همین لحظه نیز الجزایر از اوضاع پدید آمده برای لیبی، تونس و حتی مالی ناخرسند است و این موضوع که اقدامات اسلامگرایان افراطی باعث مخدوش شدن امنیت داخلی این کشور و زمینه ساز دخالت احتمالی بیگانگان شود برایش غیرقابل پذیرش است. در همین حال الجزایر به خوبی از موقعیت طمع برانگیز و خوب کشورش در زمینه انرژی آگاه است و در عین حال به نیازمندی و تشنگی شدید کشورهای غربی از جمله اروپا به منابع نفت و گاز و نهایتا ثروت، وقوف دارد. پس در چنین شرایطی هیچ ریسکی پذیرفته نیست و هرچقدر سروته بحران ها ولو به شکلی خونین، هم بیاید پذیرفتنی است.