چندی پیش استاندار جوان و خوشتیپ استان فارس - حسین صادق عابدین - ضمن سخنانی شگفت‌انگیز که همان زمان نگارنده و بسیاری از فعالان محیط زیست نسبت به آن واکنش نشان دادند؛ گفت: مصیبت ما در منطقه نیریز و بختگان وجود 300 رأس گورخر است که سبب شده تا جوانان منطقه بیکار بمانند. در حالی که من با مردم نیریز صحبت کرده و آنها داوطلبانه حاضرند از این گورخرها در منازل خود نگهداری کنند! تا بلکه محیط زیست استان راضی شده و اجازه فعالیت معدنی در منطقه بهرام گور را صادر کند.
اینک خوب است آقای استاندار با بررسی نحوه‌ی بدوی مهار آتش در همان حوالی - یعنی: در یگانه رویشگاه ارزشمند درختان اُرس در ارتفاعات کوه تودج استهبان - برایمان بگویند که به راستی مصیبت واقعی کدام است و چگونه همکاران و مدیران شما در سطح استان از مهار آتش در منطقه‌ای که به هیچ وجه از نظر شدت تراکم پوشش گیاهی، با موارد مشابه در شمال کشور قابل قیاس نیست (و بنابراین انتظار می‌رود که دشواری کمتری برای مهار آن هم وجود داشته باشد)، اینگونه ناشیانه عمل کرده، به نحوی که به گزارش خبرگزاری میراث فرهنگی حدود یک هزار هکتار از رویشگاه 5 هزار هکتاری منطقه آسیب جدی دیده است.
چگونه است که یکی از ثروتمندترین استان‌های کشور که 25 سال است به رکورد خود در تولید گندم و دیگر محصولات کشاورزی می‌بالد و می‌نازذ، از تجهیز و اعزام یک فروند چرخبال برای اطفاء هوایی آتش عاجز می‌ماند؟!
آری ... مصیبت واقعی این است که مزیت‌های واقعی منطقه را تهدید و تهدیدها را فرصت ببینیم و به نفع تهدیدها، فرصت‌ها را ذبح کنیم برادر خوشتیپ من!
این هم شاهدی دیگر!