برای کسانی که در تهران زندگی می کنند یک چیز مسلم است وآن این است که رشد این موجود با چشم غیر مسلح هم قابل مشاهده است.
رشد کالبدی شهر تهران که تقریبا از دهه چهل صورت بحرانی خود را به دولتمردان نشان داد با رشد و توسعه اقتصادی تمرکز گرای کشورمان توام شد و از شهر تهران هیولایی ساخت که جز با مدد از مدیریت ملی و فراتر از جناح بندی های زودگذر سیاسی نمی توان آنرا مهار کرد.
در سالیان گذشته سیاستهای کنترل رشد کالبدی چه قبل از انقلاب با طرحهایی مثل "خارج از محدوده" چه بعد از انقلاب با بزرگراه سازی و رشد تراکم و....، با جناح بندی های سیاسی گره خورد و مدیریت شهری در تهران با برخی از بزرگترین پرونده های قضایی و بالاترین اتفاقات سیاسی مثل انتخابات ریاست جمهوری درگیر شد.
در تمام این سالها تهران راه خودش را رفت و از هر طرف گسترده شد ؛ اقتصاد تمرکز گرا بر طبل تمرکز گرایی اش کوبید و آهنگ مهاجرت با طرحهای پر طمطراق انتقال کارمندان به جایی نرسید در این میان سود جویان در حال شیر یاخط انداختن بین مکان انتقال پایتخت نا امید سکه ها را درجیب گذاشتند و تهران با سرعتی که با چشم هم دیده می شد رشد می کرد.
اکنون ما در شهری زندگی می کنیم که با بیشترین رشد جمعیت شهری بیشترین نرخ ورود اتومبیل جدید کمترین نرخ رشد خروج اتومبیل فرسوده و......مواجه است .
شهری که در دولت قبل با سنگ اندازی های سیاسی در عرصه حمل و نقل شهری و اختلاف غیر تئوریک دیدگاهها رو به رو بوده است ؛ از دور برگردانها تا مونوریل تا عدم تخصیص بودجه مترو تا رو در رویی علنی جریان دولت با شهرداری، توان تهران را در چالشهای بیهوده بیربط به زندگی روزمره شهروندان هرز برده است.
اکنون دولت جدیدی بر سر کار آمده است که شعارش بر محور عقلانیت و تدبیر است انتظار نرمال از چنین دولتی و منسوبان و افرادی که نزدیکان فکری این دولت در دیگر نهادها از قبیل شورای شهر به حساب می آیند این است که در امور مربوط به این شهر نیز بر سیاستی متمرکز شوند که چالشهای سیاسی را به حداقل برساند و عرصه رقابت را در شهرداری به عرصه رفاقت تبدیل کنند.
برای شهر تهران و مردم آن ، با قطعیت می توان گفت فرقی بین قالیباف ومحسن هاشمی و دیگر افراد مطرح شده نیست برای تهران و مردمش طرحهای اجرایی واقع بینانه ،غیر شعاری و با حداقل امکان ورود چالشهای سیاسی مهم است.
در روزهای اخیر اختلاف های جناحی در انتخاب شهردار تهران بیشتر رسانه ای بودند و هستند تا دغدغه اصلی مردم. در این میان هم محمد باقر قالیباف و هم محسن هاشمی تجربیات خود را به محک آزمون دریافته اند و هر کدام فارغ از جناح بندی ها در این مسیر کار آزموده اند لذا به نظر می رسد انتخاب هر کدام از این دو باید توسط هر دو جناح سیاسی به فال نیک گرفته شود تا همآوایی مدیریتی آینده درخشانی را برای این شهر بی مهار به ارمغان آورد این مهم با توجه به انتخاب تقریبا پنجاه به پنجاه ریاست شورای شهر و همچنین انتخاب پیش روی شهردار کاملا ضروری به نظر می رسد همچنان که دولت نیز باید خود را برای همکاری همه جانبه با شهردار منتخب آماده کند چرا که تهران نباید و اصلا نمی تواند منتظر بماند.
45301