منتقدان به جای آنکه قدر ببینند به چوب طعن وتشنیع برخی آویختگان به قلاب‌های قدرت به کناری رانده می‌شوند و به اجبار گوشه عزلت اختیار می‌کنند.
البته لحن و نثر همولایتی استاد پاریزی بیشتر مورد پسند من است. زنده‌یاد سعیدی سیرجانی که به گمانم اگر در قید حیات بود، به قطع و یقین پژوهش‌هایش و آثار قلمی اش فراوان تاثیر می شد و خواندنی.
دو کرمانی دیگر هم هستند که نگارنده با آنها دوستی دیرینه دارد. اولی استاد هوشنگ مرادی کرمانی که از اوایل دهه هشتاد دوستی دیرپایی با او داشته و دارم و دیگری احمد زیدآبادی عزیز که نوشته‌ها و اثارش در زمره صریح‌ترین و گویاترین یادداشت‌هایی است که هنور هم آموزنده و نکته‌دار است. شنیدم که اخیرا به مرخصی آمده است و امید که دیگر رنگ و زنگ زندان را نبیند و نشنود.
کتاب خود مشت ومالی ابتدا در قالب یادداشت‌هایی از استاد پاریزی در اوایل دهه 50 در نشریه راهنمای کتاب(زیر نظر یار دیرین استاد پاریزی، مرحوم دکتر ایرج افشار)منتشر شد و بعدها در چند کتاب دیگر استاد که نامشان را به خاطر ندارم منتشر شد تا این که به دلیل اضافه شدن حجم مطالب و قابلیت پیوستگی آنها برای یک کتاب در سال 68 در قالب همین کتاب از سوی نشر نامک منتشر شد.
کتاب در 20 فضل تدوین شده و برخی از واژه‌های کتاب هم همانند بسیاری از نوشته‌های استاد پاریزی ابتکاری و شگفت انگیزند؛ به مانند همین واژه «خود مشت ومالی» که منحصر به فرد است و یا «غرور شکن» که در فصلی با عنوان «غرور شکن لازم است» در همین کتاب به ابتکار استاد به جمع واژه‌ها راه یافته است.
استاد در این کتاب به زبانی ساده و همه فهم و البته با نثر شیرینش و شیوه‌ای که در تاریخنگاری دارد(نقل تاریخ و نقب به گذشته با بیان نکته‌ها و تذکارتی برای عبرت امروزیان) فرد خواننده را با شیوه تاریخنگاری علمی و فلسفه تاریخ و چیستی و چرایی آن آشنا می‌کند.
آوردن مثال‌های فراوان در نقد برخی نکته‌ها که عمدتا از کتاب خود اوست( خود مشت و مالی) خواننده نکته‌یاب را با نکات و ظرایف فراوانی در تاریخنگاری علمی آشنا می‌سازد.
کتاب به قول استاد با مشت و مالی بر پک و پهلوی مورخان شروع می شود و جایی هم به برخی مورخان به قول استاد چسب و قیچی می رسد و در پایان با خطاب قرار دادن دانشجویان که باید جهانی بیندیشند و علمی به نوشته‌اش را پایان می‌رساند.
یاد و نامش گرامی و همانند آثارش ماندگار و پربرگ و بار باشد.