نخستین روز بهار 1393 را به همراه هزاران تن دیگر از هموطنان عزیزم در محوطه‌ی تاریخی پاسارگاد سپری کردم و از تماشای شوق یک هموطن که به رغم پای گچ گرفته، با دو عصای فلزی خود را به آرامگاه کوروش بزرگ رسانده بود - آن هم در هوایی سرد و زمینی باران‌زده - دریافتم که در عشق به این مرز و بوم و بنیانگذاران فرزانه‌اش، تا چه اندازه با «تنهایی» بیگانه‌ام.
امید که سال 1393 برای تمام ایرانیان، سال شوکت، افتخار و مهر باشد؛ سالی که جهانیان به کمک ایرانیان، گامی مؤثر به سوی صلح و دنیایی عاری از خشونت بردارند و دریابند که چرا ما شاعری را بزرگ می‌داریم که بیش از هزار سال پیش به آیندگان چنین وصیت کرده بود:
همیشه خردمند امیدوار
نبیند به جز شادی از روزگار