حالا دیگر کم کم همه پاسخ سئوال چه زمانی توافق می شود را می دانند اما سئوال بزرگ تری پیش آمده ؛ توافق خوبی است؟باور کنید بدون هیچ شک و تردیدی و با قاطعیت می توان گفت بله . آن هم به 4 دلیل و دستاورد کاملا مشخص:
1- برای اولین بار بعد از 12 سال مذاکره حق غنی سازی اورانیوم به رسمیت شناخته شده است فراموش نکنیم که ما چندين سال در جريان مذاکرات هسته اي به دنبال اين بودیم که طرف مقابل مذاکراتي (١+٥) حق غني سازي ايران را به رسميت بشناسد. درحالي که با پذيرش محدوديت در غني سازي پنج درصدي در برنامه اقدام مشترک (توافق ژنو) در عمل، داشتن اين حق براي ايران پذيرفته شد. آن هم سه ماه بعد از شروع مذاکرات توسط تيم جديد. همه اينها درحالي است که با عضويت ايران در ان پي تي (از ١٩٦٨) اين حق از کشور ما گرفتني نيست.
2-دوم این که همگي تحريم ها عليه ايران لغو گرديده و ايران از اين پس يك كشور تحت تحريم شناخته نخواهد شد. بر اساس برجام صرفا يك سري محدوديت هاي موقت پيش بيني گرديده اند كه آن ها هم پس از مدتي معقول و محدود رفع خواهند شد. اما كليه تحريم هاي اقتصادي، بانكي ومالي بطور قطعي لغو می شوند. شاید همین خبرهاست که کم کم پای بازرگانان اروپایی را به کشورمان باز کرده است .
3-نکته سوم و مهمترین آن بحث تحریم های تسلیحاتی است ايران از اين پس تحت تحريم هاي تسليحاتي نخواهد بود و طبق قطعنامه شوراي قطعنامه كه قرار است بعد از حصول به توافق صادرگردد، اين تحريم ها لغو و بر اساس ضمیمه آن صرفا برخي محدوديت هاي موقت براي زماني محدود اعمال مي گردد.
4-چهارم هم آن که قطعنامه شوراي امنيت آخرين قطعنامه شوراي امنيت در مورد برنامه هسته ای ايران خواهد بود و پرونده هسته اي ايران را از ذيل فصل هفت منشور ملل متحد خارج خواهد كرد. مدت زمان اجراي قطعنامه محدود بوده و در پايان اين مدت ملغي خواهد گرديد.
اما فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد چیست که خروج از آن باید برایمان مهم باشد ؟
طبق فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد شورا قدرت زیاد و گسترده‌ای برای ارزیابی تصمیم‌های گرفته شده در وضعیتهای «تهدید صلح جهانی، تخطی از رویه‌های صلح، یا اعمال خشونت و زور» در سطح جهانی دارد. در چنین وضعیت‌هایی، کار شورا محدود به توصیه نمی‌شود و می‌تواند اقدامات جدی مانند استفاده از نیروهای مسلح نظامی برای نگهداری یا بازگرداندن صلح و امنیت جهانی انجام دهد. شورای امنیت پس از بیان دقیق کیفیت حقوقی یک وضعیت و قبول آن به عنوان تهدیدی برای صلح یا نقض صلح یا عملی تجاوزگرانه ابتدا تصمیمات موقتی اخذ می‌کند (تصمیم‌هایی که جنبهٔ غیرنظامی دارد) تا از پیچیده‌تر شدن اوضاع جلوگیری نماید. سپس در صورت نیاز، می‌تواند مجازات‌هایی از قبیل قطع کامل یا جزیی روابط اقتصادی، ارتباطات زمینی، هوایی، دریایی، دریایی، پستی، تلگرافی، بیسمی و دیگر وسایل ارتباطی و هم‌چنین قطع روابط دیپلماتیک را در نظر بگیرد و تمام دولت‌های عضو سازمان موظف‌اند آن‌ها را اجرا نمایند.
چنانچه شورای امنیت تشخیص دهد که اقدامات پیش بینی شده در مادهٔ ۴۱ (مجازات‌های دیپلماتیک و اقتصادی) در حد کافی نبوده می‌تواند از نیروهای نظامی، هوایی و دریایی یا هر وسیلهٔ دیگری که برای حفظ یا برقراری صلح و امنیت بین‌المللی لازم است (تصمیمات نظامی) علیه دولت یا دولت‌های تهدید کننده صلح، یا ناقض صلح، یا متجاوز استفاده نماید. این مورد اساس دخالت و اقدام نظامی سازمان ملل متحد در کره در سال ۱۹۵۰ در طی جنگ کره و استفاده از نیروهای چند ملیتی در عراق و کویت در سال ۱۹۹۱، اقدام نیروهای بین‌المللی علیه القاعده در افعانستان در سال ۲۰۰۱ و اقدام نیروهای بین‌المللی در لیبی در سال ۲۰۱۱ می‌باشد. تصمیمات متخذه تحت بخش هفتم، مانند تحریم اقتصادی با توافق اعضای سازمان ملل متحد صورت می‌گیرد. هم‌چنین شورا می‌تواند طبق فصل ۷ منشور، افراد متهم به نقض قوانین بشردوستانه و حقوق بشر بین‌المللی را در دادگاه‌های بین‌المللی محاکمه و تحت پیگرد قرار دهد
و در صورت توافق براي اولين بار است كه يك كشور ذيل تحريم هاي فصل هفتم موفق گرديده است با مذاكرات و ديپلماسي فعال از اين وضعيت خارج شود.