این استاد دانشگاه نوشته است: تواضع و فروتنی در یک کلام مختصر نقطه مقابل خودشیفتگی است. خودشیفتگی در بزرگسالی صفت ناپسند اجتماعی تلقی می‌شود، تا جایی که اگر با بعضی شاخص‌ها همراه باشد، در روان‌شناسی می‌توان آن را اختلال روانی با همین عنوان و در ذیل اختلالات شخصیت دانست؛ اما در این جا خودشیفتگی به عنوان یک صفت و نه بیماری روانی موردنظر است.
وی می افزاید: شخصیت‌های خودشیفته، خودپنداره کاذب بالایی از خود دارند که گاه با واقعیت وجودی آن‌ها هم‌خوانی ندارد. آنان خود را برتر از دیگران می‌دانند و همواره به دنبال آنند که دیگران تشویقشان کنند و هیچ گلایه‌ای از آن‌ها نداشته باشند. شخصیت‌های خودشیفته به انتقاد بسیار حساس‌اند، تا جایی که می‌توان گفت چشم اسفندیار آن‌ها انتقاد از آن‌هاست.
متن کامل این مطلب را اینجا بخوایند.