جشنواره هنوز شروع نشده و تا سه، چهار روز آینده همچنان راکد و سوتوکور برگزار می‌شود که شروع‌نشده به نظر می‌رسد. همه این‌ها به خاطر یکی از آن تصیمات نبوغ‌آمیزی است که فقط در این مرزوبوم گرفته می‌شود. ظاهراً استقبال نشدن از نمایش فیلم‌های خارجی جشنواره و بخش‌های جنبی چندان به مذاق صاحبان امور خوش نیامده. خوب واقعاً چه معنا دارد که آقایان زحمت بکشند کپی‌های دربوداغان یا نسخه‌های دی‌وی‌دی فیلم‌های خارجی را پیدا و به دقت سانسور کنند و با یک زیرنویس مخلوط که برای درک آن نیازمند رمل و اسطرلاب هستیم، نمایش دهند، آن وقت مخاطبان جشنواره فقط به دیدن فیلم‌های ایرانی بروند؟!
به همین خاطر از سال گذشته برنامه‌ریزی شد که جذاب‌ترین بخش جشنواره یعنی مسابقه سینمای ایران در نیمه دوم برگزار شود تا مخاطبان ناچار و ناگزیر به تماشای بخش‌های جنبی و فیلم‌های خارجی بروند. هیچ‌کس هم فکر نکرده که وقتی مخاطب با مبلغ هزار تومان همین فیلم‌ها را با کیفیتی بهتر و زیرنویس‌های رسا‌تر در خانه تماشا می‌کند، چه نیازی به خریدن بلیت و دیدن این نسخه‌های ناقص در جشنواره دارد.
نتیجه این استراتژی سرکوب‌گرایانه، فقط رکود مطلق و سوتوکور به نظر رسیدن جشنواره در نیمه اول برگزاری آن است. حالا پیدا کنید پرتقال‌فروش را... بر مبنای همین تصمیمات نبوغ‌آمیز چند سالی است فیلم‌های مطرح و جذاب جشنواره برای اهالی مطبوعات در سئانس اول و ساعت‌های ابتدایی صبح نمایش داده می‌شود.
استدلال در این مورد چنین است که وقتی فیلم‌های پرمخاطب در ساعت‌های عصر و غروب نمایش داده شوند، تعداد بیشتری از اهالی مطبوعات امکان آمدن به سینما را پیدا می‌کنند، به همین خاطر سئانس‌‌های موردنظر دچار ازدحام و شلوغی می‌شود و احتمالاً کنترل کار از دست مسئولان به درمی‌رود، پس تصمیم بر این شده تا فیلم‌ها در ساعات کم‌مشتری صبح نمایش داده شوند تا کسی موفق به شلوغ‌کردن نشود.
منتقدان علاقه‌مند که ناچار از دیدن فیلم‌ها هستند باید به قدری سروجان فدای هنر باشند که همزمان با کارکنان ادارات دولتی حداقل قبل از هفت صبح از خانه بیرون بزنند تا در ترافیک کور صبحگاهی تهران به سئانس اول نمایش فیلم‌ها برسند. به‌جز این‌جا، کجای دیگر را سراغ دارید که برای حل یک مشکل و پاسخ به یک مسئله چنین راه‌حل خردمندانه‌ای طرح کنند و چنین با صراحت صورت مسئله را پاک کنند؟
«سوپر استار»، آخرین ساخته تهمینه میلانی فارغ از ارزیابی‌های رایج ساخت و پرداختی حرفه‌ای داشت. منتقدان بلافاصله پس از نمایش فیلم با سرعت و هیجان به سمت طبقه بالا و محل برگزاری جلسه مطبوعاتی خانم میلانی می‌دویدند و این جلسه هم مثل سایر جلسات پرسش و پاسخ خانم میلانی با استقبال فراوان روبه‌رو شد، تا حدی که بسیاری از حاضران جلسه را به صورت ایستاده یا نشسته روی پله‌های حدفاصل ردیف‌های صندلی سالن پیگیری کردند. در مورد خانم میلانی کم‌کم این دیگر دارد به یک سنت بدل می‌شود که جلسات مطبوعاتی پس از نمایش آثارش و حرف‌هایی که می‌زند به مراتب جذاب‌تر از تماشای خود فیلم‌ها از کار درمی‌آید...
منصور ضابطیان هرجا که هست با این احساس مقابل دوربین یا مخاطب قرار می‌گیرد که حسابی در کار خودش خبره است. این اعتماد و اطمینان زیاده‌از‌حد به خود و جذابیت‌های خود کم‌کم دارد به پاشنه آشیل حضورش در هر سمت و موقعیتی بدل می‌شود.
معمولاً می‌گویند فروتنی صفت پسندیده‌ای است.
گمانم برای کسی که چنین نمایشی از توانایی و استعداد به راه می‌اندازد، همین یک حرف بس باشد.
نظر شما