این بیت‌ها را می‌توان بیانیه‌ای در حمایت از گیاهان خودرو (وحشی) خواند که شوربختانه در فصل بهار که زمان رویش و بالندگی است، مورد تهاجم انسان‌ها قرار می‌گیرند. علف‌هایی که در کوه و دشت می‌رویند، از نظر ارزش برای حفاظت خاک، و به لحاظ جایگاه در چرخه زیست، کم‌تر از درختان جنگلی نیستند. این رُستنی‌ها، با «نبوغ» زیستی خود در شرایط سختی که برای رویش و رشد درخت مساعد نیست، وظیفه‌هایی مانند تولید و تثبیت خاک، کمک به نفوذ آب در خاک، جذب دی اکسیدکربن، رهاسازی اکسیژن، پناه دادن به جانوران کوچک، و تغذیه علف‌خواران را برعهده دارند.
عادتِ چیدن «سبزی صحرایی» که در زمان‌های دور، محدود به چند تنی از روستاییان برای «قاتق کردن» یکی دو وعده خوراک محلی بود، در پانزده بیست سال اخیر به علت رشد جمعیت و چندین برابر شدن شمار کسانی که به کوه و دشت می‌روند، بسیار بیشتر از گذشته شده و به علاوه، به یک تجارت غیرقانونی اما عادی بدل شده است. به نظر می‌رسد که با فراوان شدن رانت‌خواری‌ها و کارهای اقتصادی نامتعارف که ثروت‌های بادآورده‌ای را برای افرادی خاص فراهم آورده، بیماری حرص و آز به جامعه سرایت کرده و خیلی‌ها می‌پندارند که باید «سهم» خود را به هر طریق از سرزمین پدری برگیرند!
فروش آزادانه و بی‌ضابطه سبزی‌های خودرو در سبزی فروشی‌ها، و در کنار خیابان‌ها و جاده‌های مختلف (حتی در پای کوه دماوند که به عنوان «اثر طبیعی ملی» به ثبت رسیده)، همچنین راه افتادن دکان‌های عطاری پرشمار که با ادعاهای غیرعلمی، برای بیماری‌های مختلف نسخه‌های گیاهی می‌پیچند، بازار غیرقانونی پررونقی برای یغماگران بی‌انصاف رُستنی‌های طبیعی فراهم ساخته است. واقعیت این است که فروشندگان سبزی‌های صحرایی و گیاهان به اصطلاح دارویی، همچنین خریداران این رستنی‌ها، مشوق دارودسته‌هایی هستند که با غارت بی‌رحمانه‌ی گل و گیاه، آسیب‌های جبران‌ناپذیر به آب و خاک کشور وارد می‌سازند. بدیهی است که طبیعت‌پیمایانی هم که برای مصرف خودشان گیاهان کوه و دشت را می‌چینند، به ویژه کسانی که عرصه‌های بیرون از راه‌های پاکوب را در فصل بهار لگدکوب می‌کنند، در این جرم شریک‌اند.
اگر میهن خود را دوست داریم و نمی‌خواهیم که پهنه‌های طبیعی کشورمان هر سال خاکستری‌تر و فرسوده‌تر شود، باید چند نکته را رعایت کنیم:
* هیچ سبزی و گل و گیاهی را از محیط‌های طبیعی (که دیگر ظرفیت تحمل این همه جمعیت و فشار را ندارند) نچینیم، و برداشتِ گیاهان خودرو را محدود به زمین‌های کشاورزی و باغ‌ها کنیم.
* گیاهانی را که از محیط های طبیعی برداشت شده‌اند، نخریم.
* از شهرداری‌ها، و مسوولان حفظ منابع طبیعی و محیط زیست بخواهیم که خرید و فروش سبزی‌های صحرایی را ممنوع کنند.
* هرجا که فردی را در حال چیدن گیاهان کوه و دشت می‌بینیم، با وی گفتگو کنیم و او را از این کار منع کنیم.
۴۲۴۲