بهنوش خرم‌روز: سفر به فضا، تجربه هیجان‌انگیزی است، دور شدن از زمینی که آن را می‌شناسیم و با آن سازگار هستیم و وارد شدن به دنیایی عجیب و تازه، دنیایی که همیشه با نگاه به آسمان آن را خیلی دور و شاید غیرقابل دسترسی می‌بینیم.
اما خارج شدن از زمین، باعث می‌شود همزمان، برخی ویژگی‌های محیطی را که آن‌قدر به آن‌ها عادت داریم متوجهشان نیستیم، از دست بدهیم. بدن ما، با این فضای محیطی سازگار است و دور شدن از آن، می‌تواند حتی مخاطراتی را برای بدن ما به همراه داشته باشد. از جمله، جاذبه زمین. ما آن‌قدر به جاذبه زمین عادت داریم، که آن را فراموش می‌کنیم. اما همین جاذبه، روی ویژگی‌های فیزیولوژیک بدن ما موثر است و دور شدن از آن، باعث می‌شود تغییراتی در بدن اتفاق بیافتد. در مورد برخی از این تغییرات، بدن با بازگشت به زمین دوباره با جاذبه زمین سازگار می‌شود، اما برخی، برای همیشه با فضانورد باقی می‌مانند.
در ماه دسامبر گذشته/ حدود آذرماه 1390، دن پتیت، فضانورد، از قزاقستان به وسیله کپسول فضایی سایوز روسی روانه فضا شد و به ایستگاه فضایی بین‌المللی رسید. او 191 روز را در این ایستگاه فضایی گذراند. در این زمان، 3088 بار دور زمین چرخیده و شاهد رسیدن اسپیس‌ایکس دراگون به ایستگاه فضایی بین‌المللی بوده، اولین فضاپیمای تجاری که به این ایستگاه فرستاده شده است. وی همچنین در طول این دوران، تغییرات فیزیولوژیکی چشمگیری را تجربه کرده است. از جمله، گذراندن دوره‌های طولانی در فضایی با جاذبه کم‌تر از زمین، باعث کاهش تراکم استخوانی و نیز منقبض شدن قلب او شده است.
به گزارش پاپ‌ساینس، وقتی پتیت در ماه جولای گذشته/ خرداد 1391 به زمین برگشت، بدنش نمی‌توانست حتی کوچک‌ترین اعمال فیزیکی را در جاذبه طبیعی زمین انجام دهد. به همین دلیل هم مجبور شدند او را تا نزدیک‌ترین چادر پزشکی حمل کنند تا در آن‌جا، آزمایش‌های معمول بعد از پرواز فضایی روی او انجام گیرند. مطالعات نشان می‌دهند که ماهیچه‌های فضانوردان تنها در عرض چند هفته روی زمین دوباره توان قبلی خود را باز می‌یابند، اما تراکم استخوانی بدن آن‌ها ممکن است هرگز دیگر به میزانی که قبل از سفر فضایی خود داشته‌اند، برنگردد.
53272