خیلی خوشحالم، چون مشایی حرف زده. دلم نمی‌آید مقدمه را طولانی کنم. حیف است، لذا بی‌مقدمه وارد موضوع می‌شوم.
اسفندیار رحیم‌مشایی، رئیس سازمان گردشگری و صنایع دستی و الباقی امور مملکت در نخستین همایش بین‌المللی ایمنی راه صحبت‌هایی کرده که جمله به جمله‌اش را برایتان تفسیر می‌کنم. البته تا جایی که بتوانم، چون اساساً شرح و تفسیر گفته‌های ایشان کار یک نفر، دو نفر و یک‌ستون، دو ستون و یک روز، دو روز نیست.
مشایی: «سفر نشانه رشد و اعتلا و شاخص پیشرفت جامعه است.»
قطعاً این جمله تحریف و حرف ربط «در» از آن حذف شده. اصل آن «پیشرفت در جامعه» بوده است. باید سفر کرد. بسیار سفر باید تا پخته شود خامی. باید مملکت را استان به استان گذشت تا شاخص پیشرفت «در» جامعه بالا برود و...
مشایی: باید زیرساخت‌های ایمن و مطمئن برای گردش سفر تأمین شود.
طبیعی است این جمله معنایی ندارد اما اگر این‌کاره باشی، بالاخره با منقاش یک معنایی از آن درمی‌آوری. این جمله یعنی باید اول بنرها را نصب کنیم، بعد شایعه کنیم که پول و وام و... در حد بنز پخش خواهد شد. ضمناً باید چک خنثی و غیره در مسیر انجام شود و با مدارس و ادارات و... هماهنگ شود تا به صورت کاملاً خودجوش همه بیایند.
مشایی: قیمت آدم‌ها خیلی زیاد است.
درست است، متأسفانه دست زیاد شده و فی بالا رفته. قبلاً با یک تراول کار حل می‌شد ولی با وعده‌هایی که بعضی‌ها داده‌اند، این روزها قیمت بالا رفته.
مشایی: رئیس‌جمهور همواره تأکید می‌کند به سمتی برویم که «کسی بی‌جهت جان خود را از دست ندهد.»
حتماً همین‌طور است. برای هر کاری دلیل کافی و محکم لازم است.
مشایی: برنامه و امکانات در اختیار دولت پاسخگو قرار گیرد.
یعنی لطفاً همه‌چیز را بدهید به ما.
مشایی: باید امکانات رفت و آمد به سهولت امنیت ملی برقرار شود، نه اینکه راه باشد اما تردد صورت نگیرد.
هرکس جمله بالا را معنی کند، به طور کلی در همه مسابقات جهان برنده است و همه جوایز عالم را هم که به او بدهند، کم است. اصولاً این جور جملات مدتی است معمول شده. طرفداران اصالت متن و حذف گوینده و نویسنده هم در تأویل این یکی مثل آهو در عسل گیر کرده‌اند.
مشایی: افزایش رفت و آمد و ارتباط و شناخت از مناطق مختلف کشور به تقویت غرور ملی هم کمک می‌کند.
سؤال این است: حین سخنرانی اساساً چه چیز به تقویت غرور ملی کمک نمی‌کند؟
مشایی: همه جای ایران افتخارآمیز است و نباید همه عمر در یک جا بمانیم.
کاملاً صحیح است. امیدواریم خیلی‌ها افتخارات را از تهران به شهرهای دوردست و مناطق محروم مرزی ببرند و همان‌جا نگه دارند.