الهه جعفرزاده: هند در حالی با اپیدمی گستردهی دیابت و چاقی مواجه است که ورود داروهای تزریقی کاهش وزن مانند مونجارو (Mounjaro)، وگووی (Wegovy) و اوزمپیک (Ozempic) موجی از امید و نگرانی را همزمان ایجاد کرده است. پزشکان برجستهی این کشور هشدار دادهاند که استفادهی بیرویه و بدون نظارت از این داروها میتواند سلامت بیماران را به خطر بیندازد.
رونق بیسابقه در بازار داروهای کاهش وزن/ محبوبیت مانجارو ظرف ۸ ماه
از زمان ورود مونجارو به بازار هند در سال جاری، این دارو تنها در هشت ماه به پرفروشترین داروی کشور تبدیل شده و حتی از آنتیبیوتیکها پیشی گرفته است. موفقیت تجاری آن باعث شده شرکت سازنده، الیلیلی (Eli Lilly)، آزمایشهای بالینی برای تولید نسخهی خوراکی مشابه را آغاز کند. در همین حال، شرکت نوو نوردیسک (Novo Nordisk) نیز با عرضهی اوزمپیک به قیمت پایینتر، رقابت را شدت بخشیده است.
با پایان یافتن حق ثبت اختراع بسیاری از داروهای مبتنی بر سمگلوتاید (GLP-۱) در سال آینده، شرکتهای داخلی نسخههای ارزانتر را روانهی بازار خواهند کرد. کارشناسان پیشبینی میکنند که بازار داروهای کاهش وزن در هند تا پایان دهه به ۱۵۰ میلیارد دلار در سال برسد.
زمینهی اجتماعی و بهداشتی/ ۴۵۰ میلیون فرد چاق تا ۲۵ سال آینده در هند
هند حدود ۲۱۲ میلیون بزرگسال مبتلا به دیابت دارد که معادل یکچهارم کل بیماران جهان است. همچنین در سال ۲۰۲۱ حدود ۱۸۰ میلیون بزرگسال دارای اضافهوزن یا چاقی در این کشور ثبت شدهاند. برآوردها نشان میدهد که تا سال ۲۰۵۰، شمار افراد چاق در هند به ۴۵۰ میلیون نفر خواهد رسید؛ یعنی تقریباً یکسوم جمعیت بزرگسال آیندهی کشور.
پزشکان هشدار میدهند که این آمارها حتی ممکن است کمتر از واقعیت باشد، زیرا سیستم جمعآوری دادهها در هند ناکارآمد است. برخی متخصصان معتقدند میزان واقعی ابتلا به دیابت و چاقی دستکم ۱۰ درصد بالاتر از آمار رسمی است.
هشدار پزشکان و متخصصان/ لاغری به قیمت نابینایی؟
دکتر موهیت بهانداری، یکی از جراحان برجستهی باریاتریک، تأکید میکند که داروهای GLP-۱ میتوانند برای هند حیاتی باشند، اما استفادهی بیرویه و بدون نظارت خطرناک است. او هشدار میدهد که این داروها در حال حاضر در داروخانهها، باشگاهها و کلینیکهای زیبایی تجویز میشوند و بسیاری از پزشکان عمومی یا داروسازان به دلیل منافع مالی، بیماران را به مصرف آنها ترغیب میکنند.
بهانداری میگوید: «این داروها میتوانند باعث کاهش شدید عضله، پانکراتیت، سنگ کیسه صفرا و حتی نابینایی در برخی بیماران شوند. بنابراین باید تنها تحت نظر متخصصان و با غربالگری دقیق تجویز شوند.»
دکتر انوپ میسرا، متخصص غدد در بیمارستان فورتیس دهلی، نیز هشدار مشابهی داده است. او روزانه بین سه تا هفت بیمار را پس از مشاورهی کامل تحت درمان با این داروها قرار میدهد، اما تأکید میکند که تغییر سبک زندگی، آموزش تغذیه و ورزش باید همچنان پایهی اصلی درمان باشد.
میسرا به موانع فرهنگی نیز اشاره میکند: «بسیاری از زنان میگویند اگر غذاهای پرکالری و پرروغنی را که شوهرانشان دوست دارند کنار بگذارند، با خشم و تنش خانوادگی روبهرو میشوند.» این مثال نشان میدهد که تغییر الگوهای غذایی در هند نهتنها یک مسئلهی پزشکی، بلکه یک چالش اجتماعی و فرهنگی است.
تجربهی بیماران/ داروهای تزریقی کاهش وزن، آخرین امید؟
برخی بیماران این داروها را آخرین امید خود میدانند. ویدی دوا، زن ۳۶ ساله مبتلا به دیابت، پس از رسیدن وزنش به ۹۵ کیلوگرم، مصرف مونجارو را آغاز کرده است. او میگوید: «امیدوارم بتوانم وزنم را پایین بیاورم و از انسولین خلاص شوم، اما عوارض جانبی روی معده و عضلات بسیار سخت است. نگرانم که این داروها به یک مد زودگذر برای کاهش وزن زیبایی تبدیل شوند.»
منبع: theguardian
۴۷۲۳۲