محبوبه عمیدی: گاهی بازیگران باید زمان و انرژی زیادی را صرف آمادگی برای اجرای یک نقش تازه کنند. به عنوان مثال دانیل دی-لویس را در نظر بگیرید که ماه‌ها زندگی روی صندلی چرخ‌دار را تجربه کرد تا بتواند در «پای چپ من» نقش کریستی براون را مبتلا به فلج مغزی است به خوبی بازی کند و به دلیل این بازی درخشان برنده اسکار شود.
فوق‌العاده است اما بسیار‌دشوار به نظر می‌رسد. شاید بتوان با استفاده از تکنیک‌های آموزش ذهن زمان و انرژی کمتری را برای ارائه یک بازی خوب صرف کرد.
به گزارش نیوساینتیست، جان گرازیلر و همکارانش در کالج گلدسمیتز، دانشگاه لندن موفق شده‌اند با استفاده از نوروفیدبک یا بازخورد امواج مغزی که سال‌هاست دارد برای بهبود مهارت‌های ورزشکاران مورد استفاده قرار می‌گیرد، مهارت‌های بازیگری را در افراد افزایش دهند.
در این آموزش هر هنرپیشه به تماشای شبیه‌سازی ایجادشده از سن تئاتر یا محل اجرای بازی می‌نشیند. تعدادی الکترود روی پوست سر او قرار خواهند گرفت که با استفاده از آنها نور و صدای صحنه در پاسخ به تغییر فعالیت‌های مغزی فرد تغییر خواهد کرد. از هر هنرپیشه خواسته می‌شود با تغییر فعالیت مغزی نور و صدای صحنه نمایش را مطابق آنچه که از پیش تعریف‌شده تنظیم کند. در این روش فرد گاهی به فعالیت‌های مغزی مبتنی بر امواج آهسته که در هنگام خواب کاربرد دارند و گاهی امواج سریع مغزی که در بیداری و هشیاری عمل می‌کنند نیاز خواهد داشت.
گرازیلر می‌گوید: «این روش مبتنی بر آرامش طبیعی است که فرد برای تمرکز به آن نیاز دارد. در واقع این تمرکز و آرامش حاصل ازنوروفیدبک است که می‌تواند از شما یک بازیگر فوق‌العاده بسازد».
فرد در این آموزش‌ها طی 10 جلسه نیم‌ساعته در طول 7 هفته مهارت‌های گوناگون بازی را در بخش‌های مختلف یک نمایش تمرین خواهد کرد و در نهایت بهبود مهارت‌هایی مانند بیان صحیح و میزان تسلط به نقش توسط تیمی از مربیان بازیگری بررسی خواهد شد. شرکت‌کنندگان نیز می‌توانند اجراهای تازه توسط خودشان را با اجراهای قدیمی مقایسه و ارزیابی کنند.
بررسی نتایج این گروه نشان می‌دهد ارزیابی هر دو گروه مربیان و شرکت‌کنندگان از مهارت‌های بازی نسبت به بازیگران دیگری که این آموزش‌ها را دریافت نکرده‌اند افزایش پیدا کرده است. این روش می‌تواند راه را برای علاقمندان به بازیگری کوتاه و به مراتب هموارتر کند.