این آخرین جمله ای است که رییس علی دلواری ( فرمانده مجاهدان تنگستان و دشستان علیه مهاجمان انگلیسی) در سریال ماندگار "دلیران تنگستان" خطاب به نظامی انگلیسی می گوید که پشت درختی پنهان شده ، در حالی که سربازان هندی ، یکی یکی جلوی گلوله قرار گرفته و برزمین می افتند.
این صحنه ، پس از هجوم ناجوانمردانه و گسترده ارتش بریتانیا به سواحل جنوبی ایران در خلیج فارس و بندر بوشهر که با پیشرفته ترین سلاح مخرب اعم از ناوهای جنگی و توپ و تیربار انجام گرفت ، به تصویر درمی آید که تنها عده ای جوان پاکباز ، مومن و وطن پرست تنگستانی با تفنگ های بسیار ابتدایی فارغ از حکومت مرکزی قاجار ( که در آن روزگار تحت نفوذ فراماسون های انگلیسی قرار داشت) در مقابل ارتش متجاوز ایستادگی کردند.
سریال تلویزیونی "دلیران تنگستان" ، تنها تلاش تصویری است که برای روایت آن مبارزه دلیرانه و در عین حال مظلومانه در سالهای اوایل دهه 50 توسط همایون شهنواز و دوستانش جلوی دوربین رفت و الحق که تا همین امروز تصاویرش علیرغم همه محدودیت های ابزاری و فنی ، همچنان گیرا و تاثیر گذار است. علاوه براینکه تنها تصویری است که از دلاوران تنگستان و قیام ضداستعماری شان به رهبری رییس علی دلواری علیه اشغالگران انگلیسی برجای مانده است. سریالی مملو از عشق و حماسه و حادثه و روایات تکان دهنده تاریخی .
کاراکتر ، بازی و تیپ مرحوم محمود جوهری ( بازیگر نقش رییس علی که اولین و آخرین نقش اصلی و مهم زندگی اش را ایفا کرد و در همان زمان ، طی یک تصادف رانندگی همراه همسرش به دیار باقی شتافت ) ، حضور شهروز رامتین در نقش خالو حسین ، موسیقی فضا ساز احمد پژمان و صدای روایت گر هوشنگ لطیف پور و ...از دیگر رموز ماندگاری سریال "دلیران تنگستان" بود که در آن روزگار نسل پرشور ما را پای جعبه جادویی می کشاند که مملو از گمراهی و تباهی بود.
داستان "دلیران تنگستان" دو مقطع از تاریخ این سرزمین را دربرمی گرفت. دو مقطعی که نیروهای نظامی استعمار به سرکردگی انگلستان ، خاک ما را پس از رنگین ساختن به خون جوانان وطن ، درنوردیدند و لگدکوب چکمه پوشان خود ساختند. یکی در سال 1856 میلادی و در دوران حکومت ناصرالدین شاه قاجار و صدارت میرزا آقاخان نوری که به مقاومت احمد تنگستانی و یارانش انجامید . نکته قابل توجه تاریخی این است ، در همان زمان که شاه قاجار و صدراعظم فراماسونش به همراه کابینه به اصطلاح متجدد و روشنفکرش در صدد واگذاری امتیازاتی به متجاوزین و کوتاه آمدن در مقابل آنها بودند، بنا به نوشته عباس امانت در کتاب "قبله عالم" ، متجاوز از 30 تن از علمای عظام شیعه از یازده ولایت ایران ، تصمیم گرفتند تا هریک ده تا بیست هزار سرباز را از ناحیه خود به خدمت گیرند تا از خاک اسلام در برابر کفار دفاع نمایند. امانت در بخشی دیگر از کتابش اشاره دارد،اما آنچه شاه زیر نفوذ صدراعظمش پیشنهاد می کرد، چیزی در حکم تن دردادن به تحت الحمایگی انگلستان بود!
اما دیگربار در زمان جنگ جهانی اول بود که نیروهای بریتانیا برای اشغال ایران به خاک ما هجوم آوردند. این در حالی بود که پیش از آن ، قراردادهای خفت باری که می خواستند با همکاری به اصطلاح متجددین روشنفکر و شاهان بی کفایت به این ملت تحمیل کنند ( همچون ؛ قرارداد رویتر ، رژِی ، قرارداد 1919 و ...) هر یک با حضور مراجع عظام شیعه و مقلدشان به بن بست حورده بود. اما این بار نیز همان شیعیان مبارز و علمای آنها دربرابر متجاوزین خارجی مقاومت کردندکه در میان آنها،نام هایی مانند رییس علی دلواری ، خالو حسین دشتی ، سید محمد رضا کازرونی ، شیخ حسین چاکوتایی و ...بر تارک زرین صفحات تاریخ ما همچنان می درخشد.
نکته قابل ذکر این است متاسفانه بازهم در اغلب عرصه هایی که ذکر شد ، آنکه همراه اشغالگران و استعمارگران بود و به نام ایرانی برعلیه منافع ملت و کشورش حرکت کرد ، دسته ای از به اصطلاح شبه روشنفکران و متجددین بودند که در تاریخ معاصر ما ، عنوان ملی گرا را هم یدک می کشند. بایستی به تاریخ مراجعه کرد و بدون تعصب به مطالعه آن نشست . در تاریخ آمده است ، دلیران تنگستان که با دست تقریبا خالی و بدون پشتیبانی دولت مرکزی در برابر ارتش تا دندان مسلح انگلستان مقاومت می کردند(چون در جنگ مابین تنگستانی ها و انگلیسی ها برای دفاع از خاک ایران ، در کمال حیرت و شگفتی ، دولت مرکزی اعلام بی طرفی کرده بود!!!) اما به درخواست کنسول انگلیس (ماژور هوور) از والی فارس ، دولت مرکزی هم در سرکوب آنها مشارکت ورزید!! شاید موجب تعجب برخی باشد که والی فارس در آن زمان "مصدق السلطنه" یا همان دکتر محمد مصدق بود که خودش در این مورد در مجلس دوره چهاردهم چنین توضیح می دهد:
"...بنده مامورین خوب از انگلستان دیده ام . من مامورین بسیار شریف و وطن دوست از انگلستان دیده ام. من مذاکراتی در شیراز و تهران با اینها دارم . یک روز ماژور هوور ، قنسول انگلیس آمد و به من گفت : ما حکم داده ایم تنگستانی ها را تنبیه بکنند...گفتم شما پلیس جنوب را مامور تنبیه تنگستان بکنید برمنفوریت آنها افزوده می شود. تنگستانی ها اگر شرارت می کنند ، من تصدیق می کنم . اگر بعضی از آنها راهزنی می کنند ، من تصدیق دارم. اگر آنها را پلیس جنوب تنبیه کند ، آنها جزء شهداء وطن پرست می شوند و من راضی نیستم. ولی اگر من والی هستم ، آنها را تنبیه کنم ، به وظیفه خودم عمل کرده ام و کار صحیحی کرده ام. گفت توضیحات شما ، مرا قانع کرد ، شما کار خودتان را بکنید. من از شما تشکر می کنم. بعد از چند روز من تنگستان را امن کردم و ماژور هوور آمد از من تشکر کرد..."!!
همکاری مصدق السلطنه با پلیس جنوب و تجهیز قوای دولتی در سرکوبی دلیران تنگستان و دشستان ، سبب شد ، سفارت انگلیس از نخست وزیر جدید بخواهد که مصدق را در سمت والی فارس باقی نگه دارد. عین نامه چنین است :
"... سفارت انگلیس ، 4 نوامبر 1920 میلادی
پس از استعلام از صحت مزاج ، تقدیم ارادت ، زحمت می دهد از قرار تلگرافی که قنسول انگلیس مقیم شیراز مخابره کردند ، آقای مصدق السلطنه از سقوط کابینه قبلی و تشکیل کابینه جدید ، قدری مضطربند که مبادا این کابینه در مواقع لازمه ، همراهی و مساعدت مقتضی از ایشان ننمایند و گویا خیال استعفا دارند . از قرار راپرت هایی که از قنسول انگلیس در شیراز می رسد ، حکومت معظم له در شیراز خیلی رضایت بخش بوده . اگر حضرت اشرف صلاح بدانند ، بد نیست که دوستانه تلگرامی به معزی الیه مخابره فرموده ، خواهش کنید که به حکومت خود باقی بوده و از این خیال منصرف شوند. ایام شوکت مستدام .
مستر نرمان..."
تاریخ حکایت از آن دارد که برای فروپاشی و انهدام ایران با تمام قدرت از عوامل سازمان های فراماسونری خود استفاده کردند. از کسانی که ظاهرا تابعیت ایران را یدک می کشیدند ، چه در قضیه جنگ های ایران و روس و بسته شدن قراردادهای ننگین ترکمانچای و گلستان ، چه در واگذاری همه منابع رو زمینی و زیرزمینی این کشور تحت عنوان امتیاز رویتر ، چه در ماجرای تنباکو و لاتاری و ...که همیشه ، واسطه ها را از اهالی همین مملکت برمی گزیدند و خود در سایه قرار می گرفتند.
همین امپراتوری بریتانیا وعمالش (که درواقع توسط کانون های جهان وطن صهیونی هدایت شده و می شوند) ، هنگامی که تلاش ملت ایران را برای برپایی عدالت خانه دیدند ، به کمک همان عوامل فراماسونی ، برخی از آنان را به درون سفارت انگلیس کشاندند تا مشروطه شان را از دیگ پلوی سفارت بیرون آورند. و هنگامی که از مشروطه هم طرفی نبستند و نتوانستند مردم ایران را از ایدئولوژی رهایی بخششان ، دور ساخته و با ظواهری همچون تجدد و تمدن بفریبند از در دیکتاتوری منّور درآمدند و بازهم به یاری عناصر ماسونی همچون محمد علی فروغی ، رضاخان میر پنج را علم کردند تا با سرکوب مستقیم ، از ملت نسق بگیرد و هویت آنها را مسخ نمایند.
در بخشی از همان سریال "دلیران تنگستان" ، رییس علی خطاب به واسموس آلمانی گلایه می کند که :
"...فرنگیا اومدن ...اومدن که ما می خوایم تمدن تازه را رواج بدیم. حالا از نکبت این تمدن ، خیانت ، نفاق ، دشمنی ، برادر کشی و جیره خوری محشر کرده . دیگه تو خونه ها هم ریشه دوانده ، بدتر هم میشه..."
همانطور که ملاحظه می فرمایید در تمام تهاجمات امپراتوری بریتانیا به عزت و شوکت و استقلال ایران ، همواره طراحان و برنامه ریزان و فرماندهان انگلیسی خود را پشت ایرانی ها یا اهالی دیگر ملل مستعمره پنهان ساخته اند.
در قسمتی از سریال "دلیران تنگستان" که متجاوزین انگلیسی در حال قتل و غارت مردم بی پناه بوشهر هستند و تصویر نشان می دهد ، در محاصره شعله های آتش ، کودکی گریان می گریزد ، صدای هوشنگ لطیف پور را می شنویم که می گوید :
"...ایرانی را می کشد، به حقوق سیاسی و اجتماعی او تجاوز می کند ، هندی را به کشتن می دهد ، به کشتن ایرانی وامی دارد و به این ترتیب در میان دو قوم شرقی همسایه تخم کین می پراکند. یعنی ز هر طرف که کشته شود ، سود استعمار است..."
حالا امروز هم وقتی به تلویزیون بی بی سی فارسی نگاه می کنم و گفته می شود که چگونه از 6 ماه پیش از برپایی این کانال ماهواره ای ، به شکار بچه های ما پرداختند و اینک این جوانان ساده دل را تحت عنوان خبرنگار و مجری و گزارشگر ، در مقابل دوربین خود قرار می دهند تا برعلیه ملت و سرزمین مادری و دین و هویت و فرهنگ خود سخن بگویند و به عنوان مزدوران تهاجم نوین استعمار به ایران و ایرانی ( که این بار با شکل و فرم تازه ای انجام می پذیرد) ، بازهم چهره های اصلی انگلیسی را پنهان کنند ، بی اختیار به یاد همان صحنه شهادت رییس علی دلواری در سریال "دلیران تنگستان" می افتم؛ در همان صحنه ای که رییس علی با تاسف ، هندی هایی را نظاره می کرد که ناخواسته پیشقراول ارتش متجاوز قرارگرفته ، جلو می آیند و مورد اصابت گلوله قرار می گیرند.
در همین صحنه زمرمه رییس علی را می شنویم که با به زمین افتادن هر سرباز هندی ، می شمرد :
"...یه هندی ، یه هندی دیگر ، بازهم یه هندی و ...."
و آنجا است که از پشت سنگرش بیرون می آید ، از ته دل فریاد می زند و با همان جمله معروفش ، انگلیسی لعنتی را به هماوردی خواند. دوربین در این لحظه، به روی فرمانده انگلیسی که پشت درختی پنهان شده ، زوم کرده و وی را نشان می دهد که چگونه مزورانه صحنه نبرد را نظاره می کند و ...
چقدر دوست دارم امروز و در این میدان متفاوت جنگ نرم ، با همان خشم رییس علی ، طراحان و گردانندگان اصلی این جنگ را خطاب قرار داده و آن جمله معروف را فریاد بزنم که :
"...آهای انگلیسی ! تو ، با من طرفی. دِ بیا بیرون لعنتی ..."
نظر شما