اما جواب پیرزنان فیلیپینی مورد تجاوز قرار گرفته شده در جنگ جهانی دوم را ژاپنی ها کی خواهند داد؟
این سوال بزرگی است که هنوز کسی بدان پاسخ نداده و ژاپنی ها و سازمان های حقوق بشر بین المللی چشم های خود را به روی تظاهرات گاه و بیگاه پیر زنان فیلیپینی بسته اند.
در کنوانسیون چهارم ژنو امضا شده در سال 1949 صراحتا بر رفتار انسانی با اسرای جنگی بدون در نظر گرفتن نژاد و قوم تاکید شده و هر نوع رفتار غیر انسانی نظیر شکنجه، تجاوز به عنف و ... منع شده است. مواد قانونی که به امضای اغلب کشورهای دنیا رسیده است اما کشورهایی مانند ژاپن با اعمال و رفتار وحشیانه خود در جنگ جهانی دوم آنرا به کاغذ پاره مبدل ساختند.
بر اساس مستندات موجود ژاپن بدترین و خطاکارترین کشور متخاصم جنگ جهانی دوم است که علیه این کنوانسیون عمل نموده است. قوانین مندرج درباره سربازان و اسرای جنگی است اما ژاپن خلاف آنرا انجام داده است. گفته می شود ژاپنی ها تنها ملتی بودند که در جنگ جهانی دوم هر اسیری را که می گرفتند یک پایش را قطع می کردند. آنها با این کار مانع از فرار اسیران می شدند. این عمل غیر انسانی را حتی نازیهای هیتلری هم انجام ندادند.
اما اینجا داستان، داستان زنانی است معروف به Comfort women!
داستان 200 هزار دختر آسیایی و فیلیپینی است که در جنگ جهانی دوم توسط سربازان قصی القلب ارتش سلطنتی ژاپن مورد تجاوز قرار گرفته اند. هر چند همه آنها اینک زنده نیستند اما مدارک موجود نشان می دهد سربازان ژاپنی در جنگ هیچ گونه رحم و مروتی از خود نشان نداده اند.
اغلب قربانیان که در زمان وقع حادثه بچه سن بوده و 10، 12 سال بیشتر سن نداشته اند پس از تجاوز راهی خانه هایی موسوم به کامفورت شدند. در این خانه های در طی یک روز بارها توسط سربازان مورد هتک حرمت قرار گرفته و پس از ان شکنجه و تنبیه نیز می شدند. سازمان بین المللی زنان برای صلح و آزادی بیان مستقر در سوئیس که اسناد و مدارک مربوز به این جنایت را نگهداری کرده می گوید دختران مریض شده و حتی باردار هم می شده اند و بدون توجه و مراقبت دوباره مورد هتک حرمت قرار می گرفتند. هزاران نفر از قربانیان هنگام شکست ژاپن در جنگ اعدام شدند اما قربانیانی که بطرز معجزه آسایی از چنگ ژاپنی ها فرار نمودند، داستانهای دهشتناک خود را سالها در دل نگه داشتند، اما بعدا آنرا فاش نموده تا سندی باشد بر جنایتکاری سربازان سلطنتی ژاپن.
گفته می شود بیش از 60 هزار نفر از زنان قربانی تجاوز پس از جنگ زنده ماندند وبر اثر کهولت سن جان سپردند و در حال حاضر فقط حدود هزار نفر از آنان زنده مانده اند که شنیدن داستان تلخ زندگی آنها می تواند سندی برای این داستان باشد. جوانترن فردی زنده مانده از میان این قربانیان اکنون 60 سال سن داشته و پس از مخفی کردن داستان زندگی خود راضی شد تا آنرا بر ملا سازد. در سال 1993 بیش از 150 زن قربانی حاضر شدند با شرکت در برنامه ای رادیویی داستان زندگی خود را بازگونمایند.
یکی از این داستانها زندگی تلخ و سراسر زجر زنی است بنام فلیسیداد دلوس ریس که متولد دوم نوامبر 1928 در ماسبیت فیلیپین بوده و در زمان حمله ژاپنی ها تنها 14 سال سن داشته است. وی چنین می گوید:
سال 1943 بود که سه کامیون پر از سرباز ژاپنی وارد مدرسه ما شدند. آنها برای تماشای رقص و آواز ما توسط معلم ژاپنی ما دعوت شده بودند. ژاپنی ها حتی معلمین مدرسه را نیز ژاپنی انتخاب کرده تا فرهنگ وتمدن خود را به مردم کشورهای اشغال شده با زور یاد دهند.
آنها از خواندن من (فلیسیداد) استقابل کردند و چند روز بعد معلممان گفت ژاپنی ها می خواهند به من جایزه دهند و باید به آدرسی که داده بودند می رفتیم. ما دو نفر بودیم اما زمانی که وارد اتاق سربازان ژاپنی شدم خودم را تنها دیدم و ترس سراسر وجودم را برداشت. من هر چه منتظر شدم تا جایزه ام را بیاورند، خبری نشد و این موضع به نگرانی من افزود. دو سرباز ناگهان وارد اتاق شده و من را نیشگون گرفتند و گفتند منتظر جایزه ایت باش که در راه است. دو سرباز ژاپنی درخواست من برای ترک اتاق را نپذیرفتند و چند ساعت بعد 5 سرباز ژاپنی وارد اتاق شدند و مرا مورد شکنجه جسمی قرار داده و مورد هتک حرمت قرار دادند. من در طول عمرم چنین چیزهایی را هرگز نمی دانستم و اصلا نمی دانستم انها چه کاری دارند انجام می دهند اما برایم بسیار دهشت انگیز بود. بی هوش شدم و چیزی نفهمیدم. انها سه شب پیاپی کار خود را تکرار می کردند. روز سوم کاملا مریض شدم و مترجم فیلیپینی با ژاپنی ها گفت باید مرا رها کنند تا نمیرم.
آنها به حرف مترجم گوش داده و مرا راهی خانه کردند. در خانه والدینم وحشت زده داستانم را شنیدند و اشک ریختند. برای اینکه آنها دوباره سراغ من نیایند، پدرم مرا بیرون از دهکده بمدت یک سال مخفی نمود تا اینکه سربازان امریکایی به منطقه آمده و وارد دهکده شدند.
احساس می کردم کثیف شده ام و سالها این داستان مرا آزار می داد تا اینکه 25 ساله شدم. با مردی آشنا شدم که بعد ها شوهرم شد. قبل از ازدواج عذاب وجدان داشتم و به همین دلیل به وی گفتم ژاپنی ها چه بلایی بر سر من آورده اند اما با وجود این موضوع وی موافقت کرد که با من ازدواج کند. در سال 1956 ازدواج کردیم و دارای 6 فرزند و 15 نوه هستیم. به غیر از شوهرم بمدت 37 سال از این داستان به کسی چیزی نگفتم.
فلیسیداد در سال 1995 سرانجام در دیدار با مقامات سازمان سوئیسی تصمیم می گیرد داستان خود را به آنها بگوید و این چنین بود که دنیا راز جنایات ژاپنی ها را فهمیدند و افکار عمومی جهان علیه آنها به خشم آمد. اما این خشم کوتاه مدت بود و بدلایل سیاسی بسیاری دولتها چشم خود را به روی این داستان بستند.
ژاپنی ها معذرت خواهی نکردند و تنها کاری که انجام دادند این بود که در سال 2000 توسط سازمان خیریه خصوصی مقداری غرامت به بازماندگان و قربانیان دادند که این پول در سال 2007 به پایان رسید و همه چیز در سکوت غم انگیزی متوقف شد.
ژاپنی ها امیدوارند تنها بازماندگان این داستان که اکنون 70 تا 80 سال سن دارند، بزودی مرده و داستانشان نیز برای همیشه فراموش شود.
نظر شما