بازگشت به وطن حق این آواره گان است آقایان

صائب عریقات
لرد فولک برنادوته پیش از هدف سوقصد قرار گرفتن در سال 1948 میلادی و در روزهایی که جامه نخستین میانجی سازمان ملل را بر تن داشت ، در خصوص این مناقشه گفت: نقض صریح قانون و عدالت خواهد بود اگر فلسطینی های بی گناهی که آواره شده اند نتوانند به خانه خویش بازگردند در حالی که یهودیان گروه گروه به فلسطین مهاجرت می کنند.
لرد برنادوته بهای این بی پروایی و بی پرده سخن گفتن را با جان خود داد زمانی که شبه نظامیان صهیونیست وی را هدف قرار دادند. تنها سه ماه پس از مرگ وی بود که جنگ 1948 رقم خورد و تقریبا سه چهارم از فلسطینی ها با زور اسرائیلی ها وادار به ترک سرزمین خود شدند . سازمان ملل در همان روزها قطعنامه 194 را صادر و بر حق مسلم فلسطینی ها برای بازگشت به سرزمین و دریافت غرامت تاکید کرد .

امروز که خورشید سر زد 62 سال از آن تاریخ گذشت. با این همه این قطعنامه تاریخی هیچ گاه جامه عمل بر تن نکرد. در حقیقت تن دادن به مفاد قطعنامه 194 شرط پذیرفته شدن اسرائیل در سازمان ملل به عنوان یک عضو بود. اسرائیلی ها اما پس از این عضویت ، این تعهد را هم از یاد بردند.

درست برخلاف آنچه که اسرائیلی ها دوست دارند به خورد جامعه بین المللی بدهند ، مساله پناهندگان فلسطینی به هیچ وجه بحثی آکادمیک نیست. این مساله و ساده گی حل آن مشمول گذشت زمان شده است و البته در این بازده زمانی هم اسرائیلی ها استدلال های خود را خرج کرده اند.آواره گی همچنان داستان فلسطینی ها است . آنها همچنان با کارت های موقت به این طرف آن طرف می روند . همرمان اسرائیل از بازگشت فلسطینی هایی که در فاصله سالهای 1947 تا 1949 بی خانمان شده اند به وطن خودداری می کند . این طیف از فلسطینی ها ،طولانی ترین دوران آواره گی را در تاریخ امروز به خود اختصاص داده اند . این مساله که اسرائیلی ها مسبب آواره گی فلسطینی ها هستند بلا منازعه است. حتی اگر رهبران این رژیم هم دچار نسیان شده باشند باز هم تاریخ نویسان شواهدی را ارائه خواهند داد که نشان می دهد رژیم صهیونیستی چگونه از سال 1948 تا کنون روندی را در پیش گرفت تا جمعیت فلسطین را آواره و یهودیان را جایگزین آن کند .ساختن سرزمینی به نام اسرائیل بدون بیرون راندن جمعیت ساکن در ان ممکن نبود . اسرائیلی ها در حال حاضر بر بیش از نود درصد از سرزمینی که تاریخ آن را فلسطین می خواند سیطره پیدا کرده اند . حتی اگر این ادعای اسرائیل را هم باور کنیم که آواره گان طبق میل خود سرزمین شان را ترک کردند که البته این ادعا برای اکثریت مصداق ندارد، هیچ شکی وجود ندارد که زمانی که انها عزم بازگشت به سرزمین خود را در سر می پرورانند باز هم قانون های جدید دست پخت اسرائیل مانع از آنها می شود .

این روند را که فلسطینی ها از آن با عنوان " نکبت " یا " مصیبت " یاد می کنند در حقیقت تبدیل به تجربه تلخ تاریخی همه ما شده است . در حال حاضر تعداد آواره گان فلسطینی در جهان به هفت میلیون نفر رسیده است . از حق طبیعی و قانونی این افراد برای بازگشت به وطن هم که بگذریم ، از صدمات روحی این بی خانمانی که بگذریم، باید بپذیریم که مساله آواره گان فلسطینی تا حل و فصل نشود، هرگونه سخن گفتن در خصوص صلح بی معنا خواهد بود . بر اساس تمامی قطعنامه های سازمان ملل و معاهده کمپ دیوید اسرائیل باید به مفاد قطعنامه 194 پایبند باشد و مساله آواره گان فلسطینی را در راس کاری خود قرار دهد.

در طول تاریخ همواره بحث بازگشت آواره گان و اسکان آنها در حقیقت بحثی غیرقابل مناقشه بوده است . زمانی که سخن از بازگشت آواره گان مسلمان به بوسنی و هرزگوین به میان آمد، همگان این مساله را حقی طبیعی و غیرقابل مناقشه خواندند و مادلین آلبرایت وزیر امور خارجه وقت آمریکا هم بر لزوم تحقق این امر اصرار ورزید. چه در بوسنی آن روزها و چه در فلسطین این روزها، حق بازگشت آواره گان فلسطینی طبیعی و کاملا واجب به نظر می رسد. هر پیمان صلحی که بر اساس آن آواره گان نتوانند به وطن خود بازگردند محکوم به شکست است .زمانی که سخن از مذاکرات صلح به میان می آید ، جهان نباید بحث آواره گان فلسطینی را فراموش کند. اسرائیلی ها باید بدانند که به رسمیت شناختن حق بازگشت اواره گان فلسطینی در حقیقت هیچ گونه صدمه ای به آنها وارد نخواهد کرد. انچه که در دراز مدت به ضرر انها خواهد بود محروم نگاه داشتن یک جمعیت از حقوق اولیه اش و زنده نگاه داشتن بذر کینه و انتقام در دل آنها است . /س
گاردین دهم دسامبر / ترجمه : سارا معصومی