به گزارش خبر آنلاین؛ غلامحسین سالمی معتقد است که بزرگترین ضربه را تلویزیون به نویسندگان ژاپنی در ایران زد. یعنی تلویزیون با نمایش فیلم «سال‌های دور از خانه» و کارتون‌های «هاچ زنبور عسل» و «حنا دختری در مزرعه» چنان بلایی بر سر ادبیات ژاپنی آورد که جماعتی که همان یا دو کار را از «کاباواتا» خوانده بودند، گفتند که این‌ها را نویسنده از سر شکم سیری نوشته و از زیر دستش دو یا سه کار در رفته است، در حالی که اصلا این طوری نیست.
به گفته سالمی، ژاپنی‌ها حداقل دو برنده نوبل دارند، یکی کاباواتا و دیگری کنزو بورو اوئه. من لیستی از نویسندگان ژاپنی دارم که همه صاحب نام هستند و کارهایشان حداقل به چهار یا پنج زبان ترجمه شده است. بر این باورم که ژاپنی‌ها را در ایران درست نشناخته‌اند.
او افزود:«مترجمان ایرانی دارند زحمت می‌کشند، واقعیت این است که این کار جان کندن است که مترجمان ایرانی هر جور بخواهد نویسنده‌‌ای را معرفی کنند. کاری که من درباره‌ی میشیما کرده‌ام، هیچ کس در ایران نکرده است.»
سالمی ادامه داد:« این نویسنده در سن45 سالگی خودکشی کرد، اما فکر می‌کنید چند اثر از او مانده است؟ درکارنامه او 257 اثر شامل 40 رمان بیش 50 داستان کوتاه، 33 نمایشنامه و چندین مجموعه شعر و تعداد زیادی نمایش‌هایی به سبک نو باقی مانده است و هنوز نمایش‌های او اجرا می‌شوند. اما چنین غولی را به زور باید به خواننده ایرانی شناساند.»
به گفته این مترجم، در ذهن خواننده ایرانی هنوز اوشین و هاچ یا حنا دختری در مزرعه وجود دارد.بچه‌هایی که آن موقع کارتون هاچ زنبور عسل و حنا دختری در مزرعه را نگاه می‌کردند هفت و یا هشت سالشان بود و الان که بزرگ شدند هنوز ذهن‌شان با گذشته است و در ذهن‌شان رسوب کرده که ادبیات ژاپن همین است.
متن کامل نشست مهدی غبرایی،غلامحسین سالمی و مجتبی ویسی را در مورد ادبیات ژاپن در اینجا بخوانید.
52
نظر شما