افسانه تبهکاران شاعر

نزهت بادی: ظاهرا بعضی از دوستان که تازه به جمع ما پیوسته‌اند، آداب خیالباف‌ها را نمی دانند. این ستون درواقع یک جور بازی با فیلم‌های محبوبمان است، یعنی از همان شماره اول با هم قرار گذاشتیم من درباره یک فیلم کدهایی در اختیارتان بگذارم و شما بر اساس آن اسم فیلم و کارگردانش را حدس بزنید. حالا اگر بپرسید فایده این مدل نوشتن چیست، مجبورم صادقانه بگویم فقط برای لذت و هیجان بیشتر. 

فیلم هفته قبل «سین سیتی» بود که رابرت رودریگز بر اساس رمان‌های مصور فرانک میلر آن را ساخته است. البته نقش میلر به عنوان خالق تصاویر گرافیکی و خطوط داستانی خیلی فراتر از فیلمنامه‌نویس بود، بطوریکه این فیلم را بیشتر اثر مشترک رودریگز و میلر می‌دانند.

فیلمی که برای این هفته انتخاب کردیم یکی از بهترین کالت‌مووی‌های چند دهه اخیر است که تقریبا همه خوره‌های فیلم آن را دیده‌اند و دوست دارند. آنچه فیلم را ماندگار کرده سرنوشت اندوهبار و تراژیک تبهکارانی است که بیش از آنکه جنایتکارانی خطرناک به نظر برسند، یک زوج عاشق و عاصی را تداعی می‌کنند.

این فیلمی است که از میان خون و زخم و خشونت، حس سرخوشی زندگی را بیرون می‌کشد. آدم احساس می‌کند در این تعقیب و گریزها چقدر به آنها خوش می‌گذرد، انگار در حال یک گردش خانوادگی هستند.

درواقع، این خلافکارهای جوان و رمانتیک خودشان هم نمی‌دانند که وارد چه بازی خطرناکی شده‌اند. چیزی که آنها را به سوی مقصد نامعلومشان پیش می‌برد، این است که احساس می‌کنند فقط  در دل این رفتارهای آنارشیستی و دیوانه‌وارشان می‌توانند طعم واقعی لذت زندگی را بچشند.

اساسا یکی از دلایل شهرت فیلم برای همین اسطوره‌سازی نامتعارفش از شخصیت‌های تبهکار است و زیباترین صحنه‌اش هم جایی است که مرگ عاشقانه زوج تبهکار زیر باران گلوله را در قالب یک باله شاعرانه و باشکوه ترسیم می‌کند.

حتما متوجه شده‌اید درباره چه فیلمی حرف می‌زنیم، پس بیایید دوباره صحنه وداع آنها را بازسازی کنیم. یادتان است که وارن بیتی در آن جاده زیبا موقع رانندگی سرخوشانه‌اش چطور گلابی‌اش را گاز می زد و از پشت آن عینک شکسته‌اش به فی داناوی نگاه می‌کرد.

مدام با خود فکر می‌کنم آخرین چیزی که بیتی با خود از این دنیا برد، مزه یک گلابی بود که با حس نگاه داناوی درهم آمیخت. اینجور شاعرانه مردن بود که از آنان افسانه‌ای در خاطره‌ها ساخت، انگار مرگ هم برایشان یک جور ماجراجویی جدید بود.

استفاده از ساختار منقطع و غیرخطی، جامپ‌کات‌های پی در پی و تغییرهای ناگهانی در لحن و ریتم فیلمساز ما را جزء کارگردانان آمریکایی با گرایشات اروپایی قرار می‌دهد.

حالا نوبت شماست که نظراتتان را برایم بگویید. همیشه دوست دارم ببینم کدام یک از دوستان زودتر از بقیه اسم فیلم را حدس می‌زند و کامنت می‌گذارد.

54