فرهاد عشوندی- میثم بهرامی- زاوش محمدی: تیم ملی بسکتبال موفق شد سهمیه المپیک را به‌دست آورد تا این رشته ورزشی برای سومین بار المپیکی شود. صمد نیکخواه کاپیتان تیم ملی بسکتبال ایران که نقشی پررنگ در صعود ایران به المپیک داشت، حالا قرار است حضور در دومین المپیک را تجربه کند. او که حالا یکی از بزرگ ترهای تیم ملی بسکتبال است، در کافه خبر درباره وضعیت تیم ملی و اتفاقات رخ داده در مسابقات جهانی صحبت کرد.
*به‌نظر می‌رسد در جام جهانی خوش‌شانس بودیم و بیش از اینکه تیم خودمان خوب باشد، تکلیف تیم ملی در بازی‌های دیگر رقم می‌خورد، نظرت درباره این اتفاق چیست؟
از روز اول مسابقات، باتوجه به گروه‌بندی‌ها و سطح تیم‌های آسیایی، رقابت برای سهمیه المپیک بین چین و ایران بود. چینی‌ها البته گروه ساده‌تری داشتند و از امتیاز میزبانی استفاده می‌کردند. برای همین ما هم می‌خواستیم از مرحله اول صعود کنیم، چراکه فکر می‌کردیم چین هم از گروهش صعود کند. ما نتایج خوبی نگرفتیم و تیم چین هم خوشبختانه وارد گروه بازنده‌ها شد تا ما شانس حضور در المپیک را داشته باشیم. ما هم از فرصت استفاده کردیم و در گروه بازنده‌ها نتایج خوبی گرفتیم و صعود کردیم، اما باید بگویم که نتیجه همه بازی‌ها روی دیگر بازی‌ها تاثیر می‌گذاشت و این فقط برای ما نبود و نماینده اقیانوسیه، اروپا و آمریکا هم از این فرصت استفاده کردند.
*در بازی پورتوریکو، تیم با اختلاف زیادی پیش بود، اما در نهایت بازی را واگذار کرد، چه اتفاقی در تیم رخ داد؟
پورتوریکو تیم قدرت‌مندی است و قبلا هم با این تیم بازی کرده بودیم. به‌طور کلی نوع بسکتبال آمریکای جنوبی و شمالی با بقیه دنیا متفاوت است و آن‌ها نترس بازی می‌کنند. اختلاف امتیازی که ایجاد کردیم نشان‌دهنده قدرت ماست، اما ما باید بازی را کنترل می‌کردیم تا به مشکل نخوریم. به‌نظرم عامل اصلی شکست ما، بی‌تجربگی ما بود و برای شرکت در چنین رقابت‌هایی باید آمادگی داشت و اگر ما در سال چند بازی در این سطح داشته باشیم، می‌توانیم بهتر عمل کنیم و در لحظات حساس مسابقه را کنترل کنیم.
*در بسکتبال دفاع اتوبوسی نداریم؟
قبلا هم گفته بودم که هر رشته سختی‌های خودش را دارد، اما بعضی‌وقت‌ها در فوتبال هم مساوی کردن یا با اختلاف کم باختن هم منجر به پاداش می‌شود، اما در بسکتبال صعود به المپیک و قهرمانی آسیا هم باعث گرفتن پاداش نمی‌شود. کاش می‌شد در بازی اسپانیا، اتوبوسی دفاع می‌کردیم و صفر-صفر می‌شدیم تا مردم کمی خوشحال می‌شدند.
*بازیکنان جوانی به تیم اضافه شدند، آیا این جوانان می‌تواند مثل نسل شما در تیم تا سال‌های سال بازی کنند؟
من زمانی که 17-18 سال داشتم به تیم ملی اضافه شدم و آن زمان اعتقاد نداشتم که چون جوان هستم باید در تیم ملی بازی کنم؛ زمانی که 25 سال هم داشتم، این اعتقاد را داشتم و الان هم به این موضوع اعتقاد دارم. به‌نظر من تیم ملی جای بازیکنان شایسته است، یعنی آماده‌ترین بازیکنان باید برای تیم بازی کنند، چراکه تیم ملی هر رشته‌ای ویترین آن رشته ورزشی است. درباره بازیکنان جوان هم باید بگویم که ما بازیکنان جوان و شایسته داریم ولی از الان به بعد همه چیز در دست خودشان است که چقدر خوب و جدی تمرین کنند و بتوانند جای خود را در ایران یا خارج از ایران باز کنند.
*یک تفاوت بزرگی که میان تیم شما و این تیم است، این است که در زمان شما بازیکنی که در سطح بالا بازی کرده باشد، نبود، اما الان حامد حدادی، تو و بعضی‌وقت‌ها هم ارسلان کاظمی در تیم حضور دارند، نظر تو درباره این موضوع چیست؟
ما از هیچ شروع کردیم و من از زمانی که از 17 ساله بودم و به تیم ملی دعوت شدم، در مسابقات غرب آسیا حذف شدیم و حتی به بازی‌های آسیایی راه پیدا نکردیم. راه سختی را پشت سر گذاشتیم و حالا که در مسابقات آسیایی دوم می‌شویم. پیشکسوتان، منتقدین، کارشناسان و خبرنگاران به ما انتقاد می‌کنند، اما کسی یادش نمی‌آید که ده سال پیش در مسابقات غرب آسیا هم حذف می‌شدیم. بچه‌های ایران الان کار سخت‌تری دارند چون باید به مقام‌های بهتری برسند و پله‌های موفقیت بیش‌تری را طی کنند.
*این بازیکنان دورگه و جدیدی که آمدند، آیا به‌خاطر موفقیت دورگه‌ها یا لژیونرهای فوتبال به تیم ملی بسکتبال اضافه شدند؟
تیم ملی جای شایسته‌ترین بازیکن‌هاست و هرکسی به تیم اضافه شد، خیلی به ما کمک کرد. مایک رستم‌پور و آرون گرامی‌پور درکنار جوانانی مثل رسول مظفری خیلی به تیم ما کمک کردند و شایستگی خود را به‌وضوح در این مسابقات ثابت کردند.
*بین بچه‌هایی که در داخل کشور بزرگ شدند و آن‌ها مشکلی ایجاد نشد؟
نه؛ بالاخره آن‌ها باید شرایط خودشان را با ما وفق بدهند چون پدر و مادر ایرانی دارند و با فرهنگ ما تا حدودی آشنا هستند و برای تیم ملی ایران بازیکن می‌کنند و در کنار بازیکنانی بازی می‌کنند که سال‌های سال در کنار هم بازی می‌کنند و سختی کار برای آن‌هاست. درباره ارتباط هم اکثر بچه‌ها به انگلیسی مسلط هستند و از این طریق ارتباط برقرار می‌کردیم و تا حد توان سعی کردیم به آن‌ها کمک کنیم.
*حرف‌های بد هم به آن‌ها یاد دادید؟
آن‌ها قبل از اینکه ما چیزی به آن‌ها یاد بدهیم، خودشان یاد گرفته بودند و فکر کنم در هواپیما یک سری دفترچه به آن‌ها دادند و به آن‌ها گفتند که باید اصطلاحات آن را بلد باشید (با خنده). ما ایرانی‌ها آدم‌هایی هستیم که پشت سر خارجی‌ها زیاد صحبت می‌کنیم و فکر کنم اگر یک خارجی به ایران بیاید و این حرف‌ها را بلد نباشد، روزهای خوشی را سپری نخواهد کرد.
*آیا به المپیک می‌رویم که فقط حضور داشته باشیم یا برنامه ای برای موفقیت داریم؟
در بازی‌های تدارکاتی که داشتیم، ثابت کردیم که می‌توانیم با تیم‌های بزرگ خوب بازی کنیم. با تیم‌های بزرگی مثل یونان، روسیه و در همین مسابقات جهانی مقابل اسپانیا خود را ثابت کردیم و نشان دادیم که از پیش بازنده نیستیم. در اردوهای تدارکاتی هم با تیم‌های دسته دو اروپایی هم بازی کردیم که همه آن‌ها را شکست دادیم و این نشان از تغییر رویه ماست، چراکه ما قبلا به همین تیم‌ها می‌باختیم و حتی شده بود که با اختلاف زیاد این بازی‌های آسان را واگذار کنیم. الان اما این فاصله نیست و فاصله خود را کم کردیم. این نتایج اما نشان نمی‌دهد که قهرمان المپیک می‌شویم، اما نشان‌دهنده این است که از پیش بازنده نیستیم و امیدواریم که موفق شویم به مرحله بعد برویم. دوازده تیم برتر دنیا در المیپک حاضر هستند و قاعدتا همه بازی‌ها، بازی‌های سختی خواهد بود و امیدوارم بتوانیم به مرحله‌های بالاتر راه پیدا کنیم. این در حد هدف‌گذاری و امیدی است که ما باید داشته باشیم تا در المپیک آن را اجرا کنیم.
*هفته بعد دربی است، آیا بازی را می‌بینید و پیش‌بینی شما از بازی چیست؟
اگر دوستان پرسپولیسی ناراحت نشوند، بازی را می‌بینم. البته من پرسپولیس را خیلی دوست دارم و بعد از استقلال تیمی که دوست دارم، پرسپولیس است. دو شکل هوادار داریم، یکی که می‌خواهد تیم رقیب ببازد و دیگری هم اینکه به تیم رقیب کاری ندارد و فقط از تیم خودش حمایت می‌کند. من پرسپولیس را هم دوست دارم و دوست ندارم که این تیم موفق نشود. جزو آن دسته نیستم که امیدوار باشم تیم رقیب ببازد. دوست پرسپولیسی هم زیاد دارم و امیدوارم که این شوخی‌ها باعث ناراحتی کسی نشود. شاید بهتر است بگویم، من طرفدار تراکتورم!
*شگفتی این مسابقات آمریکا بود، آیا فکر می‌کنی که دوره افت آمریکا فرارسیده؟
نه؛ بعد از این مسابقات مدیران NBA هم مصاحبه کرده بودند و اعتقاد داشتند فیبا که جام جهانی را به سال‌های فرد منتقل کرده است و بازیکنان سطح اول حاضر نیستند در دو تابستان متوالی در المپیک و این رقابت‌ها به میدان بروند. قاعدتا این تیم اول آمریکا نبود و همه بسکتبالیست‌های دنیا خوشحال شدند که آمریکا دیگر با تیم اول و دومش نمی‌تواند قهرمان جهان شود. مطمئن باشید که در المپیک تیم آمریکا با قدرت برمی‌گردد.
*بعضی‌ها می‌گویند صعود ایران به المپیک شانسی بود.
تیم‌هایی که حذف شدند را روی کاغذ بیاورید. ترکیه، صربستان، مونته‌نگرو، آلمان، یونان، ایتالیا، برزیل، چین و تونس، کانادا و... سهمیه نگرفتند دیگر جایی برای صحبت کردن نمی‌ماند. به نظرم الان باید از این شرایط به نفع بسکتبال استفاده کرد و آن را حمایت کرد.
* المپیک را چطور می‌بینی؟
اول از همه یک لیگ خوب می‌خواهیم. فکر می‌کنم امسال از اولش تنور داغ است. مطمئنم فصل خیلی خوبی می‌شود و از دلش تیم ملی خوبی بیرون می‌آید. در المپیک هم تلاش می‌کنیم دو، سه سورپرایز خوب داشته باشیم. شاید گفتنش سخت است، اما بستگی به گروه‌بندی دارد. بچه‌ها کم‌کم دارند به این خودباوری می‌رسند. اگر مسابقات تدارکاتی خوب داشته باشیم می‌توان نتیجه خوبی گرفت.
* برای دومین بار المپیکی شدن چه لذتی دارد؟
من مدال‌های آسیایی زیادی دارم، اما این جواز المپیک برای من باارزش‌تر است. من به بچه‌ها هم می‌گفتم که هنوز نمی‌دانید چه کار بزرگی کرده‌اید. همان اتفاقی که دوره قبلی برای ما افتاد. خوشبختانه کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و ورزشی‌ها خوب درک می‌کنند که المپیک چقدر مهم است. شش ماه پیش با کاپیتان تیم ملی راگبی داشتم صحبت می‌کردم و گفتم حاضرم یک دستم را بدهم و به المپیک بروم. گفت واقعاً این‌طوری است؟ بعد از صعودمان به من پیام داد و گفت یادت است چقدر برایت مهم بود؟
*خوشحالی‌هایتان برای همین موضوع بود؟
هم این موضوع بود و هم اینکه خیلی فشار روی تیم بود. نمی‌دانم چرا این‌قدر فشار الکی به تیم ملی می‌آورند. ما درک می‌کنیم کدام انتقاد درست است و کدام‌شان از روی غرض. خوشحالی ما برای رهایی از این فشارها بود. تقریباً دو هفته پرفشار داشتیم. آن‌ها حتی منتظر باخت ما نبودند بلکه آماده بودند یک شوت ما گل نشود که شروع کنند به انتقاد. دوم اینکه خیلی ناراحت بودیم برای باخت‌های به تونس و پورتوریکو. هدف اول‌مان صعود به مرحله بعد بود و هدف اصلی صعود به المپیک بود. می‌دانستیم چین هم گروه آسانی داشت. ما هم گروه‌مان خوب بود، اما آن‌ها خیلی راحت‌تر بودند. فکر می‌کردیم تنها راه گرفتن سهمیه با این وضعیت صعود از گروه است. چین هم خوب بازی می‌کرد و امیدهایمان از دست رفت، اما چین که نرفت بالا امیدهایمان زنده شد. نمی‌دانید تیمی که هدفش صعود از گروه است و نمی‌آید بالا چقدر بی‌انگیزه می‌شود. باخت‌هایی که چین می‌داد ما را زنده نگه می‌داشت. با بچه‌ها شوخی می‌کردیم و می‌گفتیم که هی ما می‌بازیم نیم ساعت بعد چین می‌بازد، اما بازی با آنگولا و فیلیپین شانس‌های آخر ما بود برای گرفتن سهمیه المپیک و جواب دادن به خیلی از حرف‌ها. آدم‌ها باید برای انتقاد زمان‌بندی درستی داشته باشند و بگذارند به موقعش. خوشبختانه پیش‌بینی آن‌ها درست از آب درنیامد. بعد از المپیکی شدن ما سریع شروع کردند به تعریف و تمجید. در کل روسیاه شدند. در مجموع این صعود به نفع بسکتبال ما شد.
255 43 41
نظر شما