حمید رضا صدر در کتاب " روزی روزگاری فوتبال " درباره نژادپرستی در فوتبال بریل می نویسد: " سیاهان راه یافته به { باشگاه } فلومیننس هیچ گاه سیاه بودن و زنگی خوانده شدن را فراموش نکردند.
اولین رنگین پوست معروف، کارلوس آلبرتو، سیاه دورگه ای بود که در 1916 به این تیم پیوست. او برای همرنگ شدن با همبازیانش، پیش از آغاز دیدارها، نوعی پودر برنج به صورتش می مالید تا رنگ چهره اش را روشن تر سازد. اما با جاری شدن عرق طی دقایق اولیه دیدارها، سپیدی چهره اش زدوده می شد و تیرگی طبیعی اش برجسته تر.
فریاد استهزاآمیز طرفداران تیم های مقابل که یکصدا او را " پودر صورت، پودر صورت " خطاب می کردند، نه فقط لقب او یا باشگاه فلومیننس بلکه طعنه ای به همه سیاهان بود.
فلومیننس آخرین باشگاه برزیلی بود که که بازیکنان سیاه را پذیرفت. بعدها هم که سیاهان پرشماری، به ناگزیر، به تیم رسوخ کردند، به تمسخرگرفتن سیاهان در فرهنگ باشگاه و طرفدارانش باقی ماند. طرفداران فلومیننس هنوز هم با پودر ویژه ای چهره های خود را سپید کرده و روی سکوها به تماشا می نشینند.
فلومیننس به عنوان باشگاهی برآمده از بطن آرستوکراسی و سرمایه داری ریودوژانیرو در ابتدای قرن توسط آرتور کاکس انگلیسی تاسیس شد و حضور انگلیسی ها در این تیم، فاصله عمیق آن از اجتماع بزرگتر سیاه را خاطر نشان می کرد. "
منبع: روزی روزگاری فوتبال، حمیدرضا صدر، صص 331-330
/62
نظر شما