مجید جویا: وال‌استریت‌ژورنال داستان جالبی در مورد چند مهندس، دو حامی مالی و یک هک سخت‌افزاری بزرگ منتشر کرده است. ولی داستان امروز انقلابیون لیبی و چند متخصص بین‌المللی مخابرات که کنترل شبکه تلفن همراه لیبی را از دست دولت معمر قذافی درآورده‌اند، تنها یک فصل از داستانی است که هنوز تمام نشده و یادآوری گزنده و شاید حتی پیش‌گویانه‌‌ای است از این‌که چگونه در قرن بیست‌ویکم، فناوری چشم‌انداز سیاسی را تغییر خواهد داد.
به گزارش پاپ‌ساینس، از زمان «انقلاب تویتری» در کشورهای خاورمیانه و خلع موفقیت‌آمیز حسنی مبارک از پست ریاست جمهوری توسط جوانان مصری که تا حد زیادی وام‌دار شبکه‌های اجتماعی است، مقالات زیادی در مورد نقش رسانه‌های اجتماعی در انقلاب‌های سیاسی و نیل به آزادی نوشته شده است. ولی رسانه‌های اجتماعی به شبکه اینترنت وابسته‌اند و در مواقع بروز انقلاب، رژیم‌های دیکتاتوری بهترین کاری را که می‌توانند انجام می‌دهند، قطع کردن دسترسی مردم به اینترنت است.
ولی داستان لیبی ربطی به انقلاب اینترنت یا شبکه‌های اجتماعی ندارد؛ در مورد لیبی، یک گروه از هکرها، عملا زیرساخت‌های شبکه مخابرات را که دولت معمر قذافی قطع کرده بود، ربوده و شبکه خود را به جای آن قرار دادند.
پیش از این و در ابتدای انقلاب لیبی، قذافی تمام شبکه مخابرات را قطع کرد. تمام زیرساخت‌های مخابرات در این کشور به طور متمرکز حول طرابلس طراحی شده بود، در نتیجه دولت وی می‌توانست تمام داده‌های اینترنت و تلفن را در کشور کنترل و نظارت کند. در مواضع انقلابیون در شرق و غرب کشور، دسترسی به این شبکه‌ها قطع شده بود. جنگجویان انقلابی در خطوط مقدم، تنها می‌توانستند از سیستمی از پرچم‌ها استفاده کنند تا حرکات نیروهای ارتشی را به هم اطلاع دهند. به این ترتیب، در مقابل ارتش قذافی که از تمام امکانات مخابراتی استفاده می‌کرد، انقلابیون لیبی در حالی درگیر یک جنگ قرن بیست‌ویکمی شده بودند که امکانات و تاکتیک‌های مورد استفاده آنها، متعلق به قرون وسطی بود.
هنگامی که مسئله برای اسامه ابوشگور، مدیر مخابراتی امریکایی لیبیایی تبار، روشن شد؛ به سرعت طرح کار را بر روی یک دستمال در داخل هواپیما رسم کرد. زیرساخت شبکه مخابرات لیبی هنوز سرپا بود، تنها ارتباط آن با مرکز طرابلس قطع شده بود. تمام چیزی که شورشیان لازم داشتند، هک کردن یک مرکز جدید بود تا بتوانند یک شبکه مستقل خلق کنند.
برای این کار، آنها نیاز به تجهیزاتی داشتند که در سیستم مخابراتی لیبی لیبیانا کار کند. هواوی، شرکت چینی که تامین تجهیزات شبکه موبایل لیبی را بر عهده داشت، از فروختن تجهیزات مورد نیاز برای این کار امتناع ورزید. در نتیجه امارات متحده عربی و قطر، به خرید تجهیزات مخابراتی مورد نیاز در بنغازی کمک کردند و از ابزارهای دیپلماتیک خود استفاده کردند تا بتوانند آنها را به مقصد برسانند.
از این نقطه، سه مهندس لیبیایی و چهار مهندس غربی به لیبی رفتند و از کمک تعداد اندکی از مهندسین شرکت لیبیانا در بنغازی بهره جستند تا تجهیزات جدید را به شبکه موجود اضافه کنند. آنها حتی توانستند دیتابیس شماره‌های تلفن را که در طرابلس قرار داشت، هک کنند و شماره‌های موجود را وارد سیستم کنند. به این ترتیب بازیابی مخابرات ساده‌تر شد. اتصالات، شرکت مخابرات موبایل امارات، خط تغذیه ماهواره‌ای را برای آنها فراهم کرد و به این ترتیب، انقلابیون صاحب شبکه موبایل خود شدند. قطعا این یک هک درست‌کارانه بود!
ولی علاوه بر آن، این کار نشان داد که چگونه تعداد اندکی از خبرگان فناوری (و البته چند میلیون دلار ناقابل از هم‌پیمانان ثروتمند نفتی) می‌تواند تمام تلاش‌های یک رژیم را که تصور می‌کند تمام کانال‌های مخابراتی را در کنترل خود دارد، بر باد دهد. انقلاب‌های آینده وابسته به سواران شبان‌گاهی و علایم فانوس‌ها نیست، بلکه به توانایی آنها در گردش اطلاعات متکی خواهد بود. هک ابوشگور راهنمایی برای آیندگان است که بدانند که حتی اگر کسانی که در مصدر قدرت قرار دارند، بخواهند کل سیستم را قطع کنند چه باید کرد.
50171
نظر شما