اگر از شیشه مغازه های مختلف به خاورمیانه نگاه کنید می بینید که تحولات جاری در این منطقه و بهارهای اعراب در حقیقت چوب پایان را بر حراج این منطقه زده اند که سالها بود رویه ثابت شده بود. اکنون دیگر این منطقه به خرده فروشی روی آورده است. هر آنکسی که به دنبال ثبات بیشتر است باید بهای بیشتری هم پرداخت کند.
بهتر است داستان را با اسرائیل آغاز کنیم. در سی سال گذشته اسرائیلی ها از موهبت حضور حسنی مبارک در قاهره مصر برخوردار بودند و البته که طرف معامله آنها تنها و تنها حسنی مبارک بود. اکنون چوب حراج بر این ماجرا به اتمام رسیده است. اکنون بعد از وداع حسنی مبارک برای زنده نگاه داشتن هرگونه توافقنامه صلح با مصر ، اسرائیلی ها باید هزینه پرداخت کنند. از این پس اسرائیل تنها با یک نفر به نام حسنی مبارک مواجهه نیست بلکه باید با 85 میلیون مصری وارد مصالحه شود. دیگر زمانه آن زمانه ای نیست که اسرائیلی ها تلفن را برداشته و با یک تماس کوچک با قاهره کار را تمام کنند.
عمر موسی که به زودی از ریاست اتحادیه عرب فاصله می گیرد و خود را برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری مصر در ماه نوامبر مهیا می کند، در گفتگو با روزنامه وال استریت ژورنال به صراحت تاکید کرد که مصر امروز با مصر زمان آقای مبارک تفاوت دارد: مبارک سیاست های خاص خود را داشت و من لزومی برای ادامه این سیاست ها نمی بینم . ما می خواهیم که دوست اسرائیل باقی بمانیم . اما این جاده کاملا دو طرفه است .این تنها مصر نیست که باید دوست و رفیق اسرائیل باشد بلکه باید حالت بر عکس آن هم مصداق داشته باشد .
عمر موسی بخش اعظمی از محبوبیت خود را مدیون همین موضع گیری های ضد اسرائیلی است. بی شک وی در سالهایی که ریاست اتحادیه عرب را بر عهده داشت بسیار تا بسیار با اسرائیلی ها دست و پنجه نرم کرده و وقت این کار را هم داشته است . با این همه او اندک تاثیری بر گزارش سال 2002 سازمان توسعه بشری اعراب نداشت که در آن تاکید شده بود اعراب از سه فقدان رنج می برند: فقدان آزادی، فقدان دانش و نبود آزادی زنان.
با این همه دولتمردان در اسرائیل به هیچ وجه برای خریدن صلح و یا پرداخت هزینه برای این امر آمادگی ندارند. من نمی توانم قاطعانه تاکید کنم که اسرائیل شریکی قابل اطمینان در فلسطین برای سخن گفتن از صلح و ترک کرانه باختری دارد یا خیر؟ اما می توانم تاکید کنم که در مزه مزه کردن این مسیر برای اسرائیلی ها منفعت بسیاری نهفته است . جهان عرب در حال حاضر به سمت نوعی ابهام پیش می رود. اسرائیل باید تمام تلاش خود را بکند که از این ماجرا به سلامت سر بیرون کند.
هدف اصلی ایران ، سوریه و حزب الله لبنان به تاریخ ملحق کردن اسرائیل است. امروزه روز همگان تلاش می کنند اسرائیل را به کرانه باختری محدود کنند. در این فضا اسرائیل به رژیمی اشغالگر محدود خواهد شد که به ساکنان غزه با گرایش های نژادپرستی نگاه می کند. در شرایطی که ساکنان غزه و کرانه باختری را با اسرائیل مقایسه کنیم می بینیم که یهودی ها در اقلیت هستند. در جهان عرب دموکراتی که هر فردی حق رای و شرکت در انتخابات را دارد ، اسرائیل باید منتظر مصیبتی بزرگ باقی بماند. این مصیبت شاید هم اجتناب ناپذیر باشد. اما بهترین راهکار برای اسرائیلی ها این است که خود داوطلبانه نوعی عقب نشینی را تجربه کنند.
دومین گروهی که باید هزینه پرداخت کنند حکومت های خودکامه در جهان عرب هستند: عربستان سعودی ، بحرین، کویت ، اردن و مراکش . این کشورها سالهای سال با وعده های دروغین اصلاحات و خانه تکانی های ابتدایی در کابینه سعی در تنویر افکار عمومی داشتند. این دیکتاتورها هم یک واقعیت انکار ناپذیر را فراموش کرده اند: میل به منزلت انسانی ، عدالت و آزادی که هیچ گاه محو نمی شود. اکنون این خودکامگان هم راهی ندارند جز تقسیم قدرت.
سومین گروه که باید تن به هزینه ها بدهد هم اخوان المسلمین مصر است. در روزهای حسنی مبارک کار اخوان المسلمین به شکل عجیب و غریبی آسان تر بود. مبارک مطمئن بود که هیچ گونه حزب قانونی و مشروعی میان او و خوان قرار نخواهد گرفت. با این پیش فرض مبارک سالی یک بار به واشنگتن سفر می کرد و در گوش روسای جمهور می گفت: یا من یا اخوان. ما هیچ گونه اپوزیسیون سکولار و مستقلی در مصر نداریم.
بنابراین هربار مصری ها در پای صندوق های رای قرار گرفتند باید دو عبارت را پشت سر هم تکرار می کردند: مبارک یک صهیونیست است و اسلام تنها راه چاره.
پرسش اصلی این است که : آیا یک اخوان قانونی ، متحد ، مدرن و ملی گرا می تواند اسلام گراها در انتخابات آتی را به چالش بکشد؟ وودی آلن در یکی از سخنان قصار خود تاکید می کند که هشتاد درصد از زندگی یک نمایشنامه است . به نظر من این درصدبندی وی اشتباه محض است . هشتاد درصد از زندگی کاملا جدی است . مردمی که در میدان تحریر جمع شده بودند اکنون باید کنار هم بنشینند و دست در دست هم دهند تا کار را به پایان برسانند. هیچ کس دیگر نه در خاورمیانه یک جا پرداخت می کند و نه یک جا می فروشد.
نیویورک تایمز هشتم ماه می / ترجمه: سارا معصومی
5151
نظر شما