لزلی گلب
باراک اوباما رئیس جمهوری ایالات متحده برای خروج از افغانستان به نوعی بازی احتیاط و تعلل تن داده و امیدوار است که با این حرکت بتواند به نوعی تعجیل افرادی را مهار کند که بر خروج ناگهانی و کامل از افغانستان اصرار دارند. به پانزدهمین روز از ماه جولای که برسیم باراک اوباما از برنامه ای رونمایی می کند که مبنای آن کاهش نیروهای امریکایی در افغانستان است .بر اساس گفته های منابع نزدیک به کاخ سفید این بار قرار است که 30 هزار نیروی آمریکایی از افغانستان بیرون کشیده شوند اما نه به یکباره بلکه در بازه زمانی 12 تا 18 ماه.
به شکل خلاصه نیروهایی که شامل عقب نشینی فوری می شوند سی هزار نفر هستند و مابقی نیروها اندک اندک در بازه زمانی یک تا یک سال و نیمه از افغانستان البته پس از تضعیف کامل طالبان خارج خواهند شد. برخی تحلیل گران ادعا می کنند که از آنجا که باراک اوباما هیچ گونه تغییر واضحی در برنامه خود نداده و از همه طرف هم تحت فشار است این احتمال وجود دارد که وی برنامه عقب نشینی را کاملا تغییر داده باشد.هیچ کس در کاخ سفید حتی نزدیکان به اوباما هم نمی دانند که سر در رئیس جمهور در خصوص خروج از افغانستان چه می گذرد. تجزیه و تحلیل فرمول خروج دقیقا به همان بازی می ماند که خاص شطرنج بازها است . ایالات متحده در حال حاضر 100 هزار نیرو در افغانستان دارد و این در حالیست که 40 هزار نیروی موجود در افغانستان هم متعلق به ناتو هستند. ناتو اخیرا اعلام کرده که تمام نیروهای خود را تا سال 2015 میلادی از افغانستان بیرون خواهد کشید. 30 هزار نیرویی که از ابتدای ماه جولای از افغانستان می روند همان نیروهای فوق العاده ای هستند که در سال 2009 میلادی به کابل رسیدند. 70 هزار نیروی امریکایی هم در افغانستان می مانند تا ضامن امنیت باشند.
موضع گیری مقام های ارشد در پروسه خروج از افغانستان متفاوت و ضد و نقیض است. جو بایدن که معاون اول باراک اوباما است تاکید دارد که انتقال سربازان آمریکایی به منزل از تابستان آغاز خواهد شد. این افراد اعتقاد دارند که کشته شدن اسامه بن لادن موفقیتی بزرگ برای امریکایی ها بوده و این کشور پس از ده سال به آنچه که باید ده سال پیش انجام می داد رسیده است . این طیف اعتقاد دارند که از مذاکره میان طالبان با دولت حامد کرزی هم دستاورد آنچنان دندان گیری نصیب دولت نخواهد شد و در نتیجه برنامه عقب نشینی باید همانگونه که گفته شده است انجام گیرد. خط پایان استراتژی آنها هم یک جمله است : آغاز به کار انتقال مسئولیت این جنگ به کسانی که صاحبان آن هستند یعنی افغان ها. هیلاری کلینتون هم تاکنون موضع گیری شخصی و واحدی در این خصوص نداشته اما تاکید دارد که باید دغدغه های پنتاگون در خصوص عقب نشینی سریع هم لحاظ شود. او قصد دارد میانه مسیر کاخ سفید با پنتاگون را بگیرد. وی به دنبال مذاکره مستقیم با طالبان نیست اما از ایجاد انشقاق میان رهبران قبایل متفاوت حامی طالبان استقبال می کند.
اما مردی مانند باب گیتس هم که همین روزها از وزارت دفاع بار سفر می بندد ترجیح خود را از دیده ها پنهان نکرده و تاکید دارد که نیروهای امریکایی باید در بازه زمانی بلند مدت و با حداقل سرعت بار سفر ببندند.
یکی از بخش های باقی مانده از فرمول گفته شده برای افغانستان تعریف سیاستی است که عقب نشینی را توضیح و تبیین کند. برای این تعریف اوباما باید حقیقت را بپذیرد: او هدف نخست امریکا از مقابله با القاعده در افغانستان و پاکستان را به خوبی تبیین کرد. علاوه بر این او باید این نکته را به یاد داشته باشد که طالبان تا زمانی حایز اهمیت است که بهشت امنی برای القاعده بسازد. وی باید مغز کلام گیتس را هم بگیرد که اعتقاد دارد اکنون زمان آن فرا رسیده که متحدان آمریکا یعنی همان افغان ها هم اندکی از مسئولیت را بر دوش بکشند. وی باید استراتژی را پیشه راه خود کند برای مهار تندروی و افراط و در این مسیر باید هند، چین، روسیه ، پاکستان و حتی ایران را هم وارد بازی کند. اینها گروه ها و کشورهایی هستند که ترس واحدی از افراط گرایی های طالبان در سینه دارند و البته از تجارت مواد مخدر هم به ستوه آمده اند.
علاوه بر این رئیس جمهور باید به صراحت از سهمی که اقتصاد در تامین امنیت ملی ایالات متحده دارد سخن بگوید. ذخیره و خرج کردن پول در افغانستان چیزی نیست که بتوان از آن گریخت. معاون امور رسانه ای اوباما جی کارنی در این خصوص می گوید: هر تصمیمی که گرفته می شود نیم نگاهی هم به بحث اقتصاد دارد اما حقیقت این است که منافع ملی امریکا هم در اولویت است . برخلاف آنچه که همگان فکر می کنند اوباما می تواند با ذخیره ارزی پس از عقب نشینی از عراق یا افغانستان سالانه 100 میلیارد دلار به جیب بزند. همین هدف اقتصادی برای عقب نشینی که از ماه جولای آغاز خواهد شد کافیست. او می تواند در ابتدای امر 30 هزار نیرو را بیرون بکشد و سپس تا سال 2013 سایرین را به خانه بازگرداند. هر آنچه که در افغانستان امسال یا پنج سال دیگر رخ دهد تاثیری بر آینده امریکا ندارد اما این بدهی های کلان بسیار تاثیر گذار است.
دیلی بیست یازدهم ژوئن / ترجمه : سارا معصومی
5151
نظر شما