اینگونه پیش بینی می شد کمیسیون ورزشکاران با تجربه هایی که از اولین دوره حیاتِ قانونی و چهار ساله خود به دست آورده است، بتواند دوره جدید آرام‌تر و با بازدهی بیشتری را پیش رو داشته باشد اما حواشی ریز و درشتی که در همین ۱۰ روز اخیر پیرامون این کمیسیون و دو جلسه انتخاباتی آن ایجاد شد، نشان داد که متقاضیان کمیسیون ورزشکاران بیشتر مدعی و مطالبه گر خواسته های خود هستند تا دلسوز و پیگیر مطالبات دیگر ورزشکاران.
سهم خواهی به شیوه اعضای کمیسیون ورزشکاران
جرقه چالش های این دوره کمیسیون ورزشکاران را فدراسیون کشتی با اعتراضی که نسبت به معرفی اعضای انتصابی و مهندسی بودن انتخابات داشت، زد و همین موضوع بهانه ای شد برای عیان شدن دو دستگی و چه بسا چند دستگی در ترکیب ۲۰ نفره ای که قرار است «صدای دیگر ورزشکاران باشند و ارائه دهنده دیدگاه ها و نقطه نظرات المپین ها»، اما برگزاری تنها دو نشست برای همین اعضا کافی بود تا ثابت شود آنها صدایی رساتر از خود را نمی شوند و حاضر به تبعیت از آن نیستند.
اولین نشست کمیسیون ورزشکاران و حاشیه های آن می توانست تنها به تحریم کشتی و غیبت دو نماینده این رشته ختم شود اما فضای غیرصمیمی و دور از همدلی همراه با کلام‌های نیشدار گوشه و کنایه ها در آن نشست گویا مسیر سنگلاخی بود که این کمیسیون و فعالیت هایش در آغاز آن قرار گرفته اند.
دومین نشست کمیسیون که روز گذشته برگزار شد هم مهر تاییدی بود بر این مسیر و اینکه کسی حاضر نیست برای هموار شدن آن از خود و خواسته هایش کوتاه بیاید. این نشست در حالی برگزار شد که از مجموع ۲۰ عضو انتخابی و انتصابی، ۹ نفر غایب بودند.
قطعا غیبت همزمان این ۹ نفر که اتفاقا همگی منتسب به یک فرد و رویه هستند، نه تنها اتفاق یکباره و تصادفی نبوده بلکه کاملا هماهنگ و در راستای اهداف و برنامه ریزی های شخصی آنها انجام شده است. البته نبود این افراد که مشخص نیست دقیقا به چه مسئله ای و چرا معترض هستند، خللی در دستورالعمل جلسه دیروز و اجرای آن ایجاد نکرد اما یکبار دیگر نشان داد که «خرد جمعی» و «کار گروهی» همان حلقه‌های گمشده‌ای هستند که در ورزش برخلاف ادعا و نمایش هایی مطالبه گرانه ای که برای آن می شود، هیچ هوادار و خواهانی ندارند.
کمیسیون ورزشکاران در همین دو جلسه اخیر خود نمایشگر «مشت نمونه خروار است» برای ورزشی که کار حرفه ای و گروهی توسط اعضای آن فریاد زده می شود اما بهواقع نه خواهانی دارد و اراده و انگیزه ای برای دستیابی به آن وجود دارد.
قرار بود کمیسیون ورزشکاران تشکیل شود تا اعضای آن در تعامل و مشارکت فعال در فعالیت های کمیته ملی المپیک و دیگر کمیسیون های این کمیته، پیگیر توسعه سازوکار های موثر در خصوص حقوق و مسئولیت های ورزشکاران باشد و رشد و شکوفایی مهارت های زندگی و شغلی آنها را دنبال کند اما مطرح کردن برخی صحبت های طعنه آمیز و ریش خندآمیز نشان داد که آنها (اعضای کمیسیون) بیشتر به دنبال سهم خواهی و تقویت منافع شخصی هستند تا فعالیت در چارچوب قانون.
این ره که می روند به ترکستان است
اگر شعار و کلی گویی به حساب نیاید باید گفت نمایش ارزش های اخلاقی مهمترین مسئله ای بود که می توانست به کمیسیون ورزشکاران زیبایی ببخشد و جایگاه آن را تا آن حد که کمیته بین المللی المپیک روی آن تاکید دارد در کمیته ملی المپیک بالا ببرد اما قهرمانان و المپین های عضو این کمیسیون این مهم را نادیده گرفتند و اینگونه آغاز به کار آن را تحت الشعاع خود و رفتارهای منفعت طلبانه شان قرار دادند.
البته که اتفاقات رخ داده پیرامون کمیسیون ورزشکاران مسیر حرکتی آن را تعیین نکرد کما اینکه نشست های اول و دوم این کمیسیون با وجود غایبانی که داشت، برگزار شد و انتخابات رئیس، نایب رئیس و نمایندگان کمیسیون در هیات اجرایی و مجمع هم بر اساس دستورالعمل انجام شد چرا که طبق آئین نامه کمیسیون ورزشکاران (بند ۶ از ماده ۴) برگزاری نشست با حضور اکثریت اعضا (نصف به علاوه یک) رسمیت می یابد و مصوبات جلسات هم با حد نصاب اکثریت نصف به علاوه یک آرای اعضای حاضر معتبر است. (در نشست اول ۲ نفر و در نشست دوم هم ۹ نفر غایب بودند)
درست این است که چگونگی برخورد با وقایع این روزها، آینده کمیسیون ورزشکاران را بسازد آنهم به دست کسانی که در چارچوب قانون و طبق آئین نامه پیش می روند، مخالفان، معترضان و غایبان از روش و اندیشه ای که در پیش گرفته ند نتیجه دلخواه را نخواهند گرفت و به واقع «این ره که می روند به ترکستان است» به خصوص در نهایت دستندرکاران کمیسیون ورزشکاران با اجازه ای که آئین نامه (بند ۷ از ماده ۴) به آنها می دهند، می توانند در صورت غیبت بیش از سه جلسه در طول یک سال - بدون عذر موجه- عضویت آنها را لغو و اعضای علی البدل را جایگزین کنند.
256 251
نظر شما