ترکه بر تن خیس

وقتی شنیدم تیم ملی حذف شده ، به دوست خبرنگارم گفتم :« فقط از قول من بنویس فاجعه شده .»
این همان تیمی بود که قبل تر درباره اش گفته بودم:« این تیم رعنا را دریابید.» در این سال ها کم شوکه نشدم و کم اتفاق عجیب ندیدیم. یکی از آن هزاران بار هم وقتی بود که حرف های دوست جوانم یعنی علیرضای منصوریان را در روزنامه خبرورزشی دیدم. ادبیاتی که انتظارش را نداشتم . تیم امید حذف شده ، حالا به هر دلیلی . این اولین بار نیست که استعدادهای مان سوخته اند. این دیگر به ذات فوتبال مان بدل شده اما اینکه حالا در دقایق بعد از باخت به یکباره پای یکی چون من که کنار نشسته ام وارد قصه می شود ، باعث تعجبم شد.
اصلا انتقاد چیز بدی نیست و باید باشد. یکی مثل علی منصوریان هم حتما می تواند از چون منی انتقاد کند. آنچه اما باعث رنجشم می شود این است که دوست داشتم در انتقاد از من دو نکته رعایت می شد ؛ یکی استفاده از ادبیات درخور شخصیت یک مربی و دوم استناد به واقعیت ها و رجوع به فیلم تحلیل آن برنامه تلویزیونی.
فکر می کنم او هر دو مسئله را نادیده گرفته است و لب به انتقاد گشوده. اگر این کار تعمدی باشد پس مربی تیم ملی امید هم مثل تیمش از رده امیدها خارج می شود و به تاسف ها می پیوندد و اگر بر اساس سهو باشد؛چگونه آدمی با این خصوصیات به یکی از مهمترین تیم های ملی ایران ارتقاء پیدا می کند.
من نه می خواهم و نه توانمندی این را دارم که جلوی تغییر نسل مربیان را بگیرم. این یک جبر است که در همه حوزه ها رخ می دهد و نسل ها از پی هم می آیند. بنابراین اتهام اینکه پاره ای قصد دارند جلوی تغییر نسل مربیان را بگیرند ، ناشی از افکاری ست نرسیده به بلوغ . اگر می خواهید بزرگ باشید ، تنگ نظری را کنار بگذارید وگرنه در همین حال باقی می مانید.
روز بازی رفت تیم تان با عراق در اربیل؛ من کارشناس یک برنامه زنده تلویزیونی بودم . در تمامی طول برگزاری مسابقه ، نگاه ما حمایتی و مثبت بود. به دفعات به اینکه تیم ملی زمان نداشته اشاره کردیم و نارسایی ها را ناشی از همین مشکل دانستیم . تصورم این است که کسانی که گزارش این برنامه را به شما دادند ، راویان صادقی نبودند چون حقیقت چیز دیگری است که ثبت شده و می توانید به فیلم برنامه رجوع کنید.
برادر عزیزم ؛ علیرضای منصوریان ؛ جمله ات چون ترکه ای بود بر تن خیسم؛« امیر حاج رضایی 66 ساله ، نفهمید...» .
این را نه فقط برای مربی تیم امید که برای همه جوانان هم نسل شما می گویم . شمایی که باید آتیه این فوتبال باشید. بهتر است به جای بی احترامی به بزرگترها به فکر ساختن آینده تان باشید. فردایی که اگر امروز نسازیدش ، هیچ وقت به بزرگی نخواهید رسید.
41 41