اینجا جاکارتاست ؛ شاهراه صعود تیم ملی/ کروش: مهم بالا رفتن است حتی با یک گل ناقابل

حسین قدوسی ؛ خبرنگار اعزامی خبرآنلاین به جاکارتا : شهر شلوغ است و فضا کاملا ورزشی است. همه مردم هیجان ورزش دارند . تلویزیون مدام تصاویر ورزشی پخش می کند و از همه این هیجان اما کمترین سهمش متعلق است به فوتبال. جاکارتا میزبان بازی های آبی شرق آسیاست و همه مردم شهر که دور تا دورشان را اقیانوس پر کرده ، تخته سواری ، شنا ، اسکی روی آب و قایق بادبانی را ترجیح می دهند به تماشای بازی تیم ملی کشورشان. تیمی که 4 بازی قبلی اش را باخته و دیگر حتی ذره ای شانس برای صعود ندارد.
از رئیس جمهور گرفته تا تلویزیون ، شهرداری جاکارتا و همه مردم شهر ، این روزها سرگرم بازی های آبی هستند. هتل تیم ملی هم خارج از این قاعده نیست و پر شده از تایلندی ها ، مالزیایی ها و ورزشکاران دیگر کشورهای همسایه که برای بازی ها به جاکارتا آمدند و در این هیاهو ، شانس به تیم ملی ما رو کرده که دیگر خبری از 70 هزار نفر جمعیت نیست تا بخواهند استادیوم را پر کنند.
جاکارتا شهری ست محصور در آب با رطوبتی بالا و دمایی معتدل ، شاید شهری مثل بندرعباس خودمان ، یا کم و بیش خنک تر از بندر . شهری شلوغ و البته فقیر. تصاویری که در ذهن نقش می بندد ، بی شباهت نیست با تصاویر تلویزیونی از شهرهایی مثل پنجاب یا بمبئی . خبری از ساختمان های سر به فلک کشیده و تکنولوژی کوالالامپور نیست و خلاصه خیلی هم نباید تعجب کرد اگر هتل تیم ملی ، اینترنت بی سیم ندارد. اینترنت اما یکی از بزرگترین معضلات بچه هاست. آنها که عادت دارند در این سفرهای دور ، مدام در اتاق های شان ، پای لپ تاپ ها باشند و رخدادهای همه جا را مو به مو تعقیب کنند ، حالا از چرخه اخبار عقب مانده اند. برای استفاده از اینترنت باید به لابی هتل بیایند و از چند کامپیوتر محدودی که در بیزنس سنتر وجود دارد ، به صورت اشتراکی استفاده کنند.
بچه های تیم ملی ، خیلی از شرایط هتل راضی نیستند. هتل 5 ستاره شان خیلی هم پر ستاره نیست و این برای کشوری که کلا مردمانش خیلی پولدار نیستند ، نباید دور از انتظار باشد. شاید به همین دلیل است که همه ، گلایه های شان را کنترل می کنند که به عکس بحرینی ها ، اینجا کسی به عمد کم کاری نمی کند و خبری از بی احترامی هم نیست.
خوش قولی شان هم خیلی بی شباهت نیست به خود ما ایرانی ها . مثلا همین چند ساعت قبل که کنفرانس مطبوعاتی برگزار می شد ، جواد نکونام ساعت 3:10 خودش را به سالن رساند و با اینکه 10 دقیقه دیر رسیده بود ، هنوز هیچ کدام از مسئولان برگزاری جلسه اصلا نیامده بودند. جواد هم با نیشخندی گفت:« اینها هم که تنه شان خورده به ما ایرانی ها! بدقول تر از ما هستند!»
جلسه هم که شروع شد ، نیشخند های جواد و البته این بار کروش ، ادامه داشت. هر جمله ای که جواد به فارسی و کروش به انگلیسی می گفتند تقریبا برای تبدیل به زبان اندونزیایی ، زمانش 3 برابر می شد . کروش و جواد هم خنده شان گرفته بود که چه اتفاقی برای حرف های شان می افتد و چگونه است که کلام شان این قدر کش پیدا می کند.
خلاصه اینکه شرایط ایده آل نیست اما کسی هم نارضایتی اساسی ندارد. آب و هوا برای بچه ها عادی شده و مصمم هستند به پیروزی و صعودی مقتدر از گروه. تیم نسبت به بازی با بحرین در منامه به احتمال فراوان فقط یک تغییر اجباری در شروع خواهد داشت . کروش همه آنچه می خواسته در زمین پیاده شود را بارها برای بچه ها گفته. او که به عکس همه مربیان دنیا ، آخرین تمریناتش را به جای 24 ساعت قبل از بازی در فاصله 36 ساعت تا مسابقه و صبح ها برگزار می کند ، تمام وقت عصر روز قبل از بازی را به میتینگ با بچه ها سر کرد. فیلم بازی حریف را دیدند و آنونسی که سیموئز و نمازی قبل از هر بازی از رقابت قبلی تیم می سازند.
او که معتقد است با این تاکتیک ، بهتر می تواند بچه هایش را آماده کند ، با تغییر زمان تمرین سبب شد که روزنامه نگاران ایرانی ، تمرین قبل از مسابقه را از دست بدهند اما اگر این اتفاق باعث پیروزی راحت تر تیم ملی می شود قطعا هیچ کدام از بچه ها ، ناراحت نخواهند بود.
بردن اندونزی البته نباید کاری دشوار باشد برای بچه های ما ، هرچند کروش مدام تاکید دارد نباید این حریف را دست کم گرفت. او می گوید:« من از این بازی صعود بی دردسر می خواهم حتی اگر با یک گل به دست بیاید.»
بردن و برگشتن به خانه از شهری که دیوارهایش پر است از جانورهای ریز مثل مارمولک و محیط بکر است و سرسبز ، مهمترین هدف همه اعضای کاروان اعزامی ایران است.
4141