به گزارش خبرآنلاین به نقل از ایران ویو ۲۴ «آنالنا بربوک» در دوران وزارت خود در دولت آلمان، بارها از نسل کشی آشکا رژیم صهیونیستی حمایت کرد و هدفگیری شهروندان فلسطینی در غزه را مشروع خواند. بربوک همان زنی است که به‌روشنی مواضعی شدیداً خصمانه علیه جمهوری اسلامی ایران اتخاذ کرد. وی در جریان اغتشاشات سال ۱۴۰۱، با حمایت آشکار از پروژه‌های طراحی‌شده غرب برای مداخله در امور داخلی ایران، خود را در صف اول مدافعان راهبرد آمریکایی «زن، زندگی، آزادی» قرار داد؛ شعاری که تبدیل به پوششی برای تشویق به ناامنی، اغتشاش و فشار دیپلماتیک علیه حاکمیت ایران شد.
بربوک با تکرار ادعاهایی مانند «نقض حقوق بشر»، در تلاش برای توجیه تحریم‌های یک‌جانبه و غیرقانونی علیه ملت ایران، همواره در قالب یکی از بازیگران اصلی فشار حداکثری در اروپا ظاهر شد. او نقش کلیدی در تحرکات اتحادیه اروپا برای فعال‌سازی مکانیسم ماشه و احیای تحریم‌های شورای امنیت علیه ایران ایفا کرد و در تمامی مواضع خود، جانب رژیم صهیونیستی را در برابر ایران گرفت.
باید یادآور شد که بربوک همواره از متحدان نزدیک «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، به شمار می‌رفته و در بزنگاه‌های مختلف، از جنایات ارتش اسرائیل در غزه و کرانه باختری نه تنها انتقادی نکرده، بلکه آشکارا دفاع نموده است. حمایت تمام‌قد او از رژیم صهیونیستی، چه در زمینه سرکوب ملت فلسطین و چه در مقابله با نفوذ منطقه‌ای ایران، نقطه تاریکی در کارنامه دیپلماتیک او به‌شمار می‌رود.
علاوه بر ایران، مواضع تند بربوک علیه روسیه و چین نیز به‌وضوح نشان‌دهنده نوعی تفکر تقابلی و امنیتی در سیاست خارجی اوست. وی پس از آغاز بحران اوکراین، به یکی از برجسته‌ترین سیاستمداران ضد روس در اتحادیه اروپا تبدیل شد. مواضع او تا آنجا پیش رفت که وزارت خارجه روسیه رسماً او را چهره‌ای غیردوست معرفی کرد. همچنین چین نیز بارها نسبت به اظهارات مداخله‌جویانه و غیرسازنده بربوک واکنش نشان داده است.
ناظران بی طرف در این‌باره معتقد است که معرفی بربوک با حمایت نتانیاهو و لابی‌های صهیونیستی، بخشی از راهبرد فشار حداکثری بر محور مقاومت و کشورهای مستقل است. فعالان حقوق بشر نیز تاکید دارند؛ با توجه به عملکرد گذشته بربوک، معرفی او برای این پست نه تنها با روح منشور سازمان ملل در تضاد است، بلکه نشانه‌ای از تسلط رو به گسترش سیاست‌های صهیونیستی و یک‌جانبه‌گرایانه در نهادهای بین‌المللی است.
سوابق بربوک در حمایت از اپوزیسیون‌های برانداز، اتهام‌زنی علیه ایران در موضوع جنگ اوکراین، تهدید به فعال‌سازی مکانیسم ماشه و تحریک کشورهای اروپایی برای محدودسازی دیپلماسی ایران، نشان می‌دهد که او فاقد هرگونه بی‌طرفی و صلاحیت برای ریاست نهادی مانند مجمع عمومی است.
با توجه به این شرایط، بسیاری از کارشناسان تأکید می‌کنند که کشورهای مستقل، به‌ویژه ایران، روسیه، چین و کشورهای آفریقایی و آسیایی، باید در برابر این انتخاب سازمان‌یافته، موضعی قاطع و هماهنگ اتخاذ کنند. بی‌تردید حضور بربوک در مقام ریاست مجمع عمومی می‌تواند این نهاد را به ابزاری در خدمت سیاست‌های تنش‌زا، جهت‌دار و ضد استقلال کشورها و از همه مهمتر سازمان ملل تبدیل کند.
در پایان، آنچه مسلم است اینکه نهادهای بین‌المللی نباید به جولانگاه سیاستمداران تندرو با سابقه اقدامات یک‌جانبه و ضد دیپلماسی تبدیل شوند. انتخاب فردی مانند آنالنا بربوک برای چنین پستی، آزمونی برای سنجش استقلال و بلوغ سیاسی کشورهای عضو سازمان ملل خواهد بود. اگر کشورهای مستقل در برابر این روند سکوت کنند، باید در آینده منتظر سازمانی باشند که بیش از همیشه، در خدمت منافع قدرت‌های سلطه‌گر و ناقضان حقوق بشر عمل می‌کند.
۳۱۱۳۱۱
نظر شما