موضع امام حسین(ع) در برابر ظلم «مطلق، غیر مشروط، تغییر ناپذیر و فارغ از محاسبه سود و زیان» بود

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، حجت الاسلام و المسلمین مسعود ادیب همزمان با آغاز ماه محرم ۱۴۴۷ در بخش ششم از سلسله نوشتارهایی با عنوان «لکم فیّ اسوه» که در اختیار شفقنا قرار داد، گفت:

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین و الصلاة و السلام علی سیدنا محمد و آله الطاهرین

السلام علیک یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک و اناخت برحلک

ماجرای خونبار حسین بن علی علیهماالسلام در عاشورای سال ۶۱ دو جنبه مجزا دارد که هر یک حکم و حساب خود را دارد.

یکم موضع شخصی حسین به عنوان امام و الگوی جامعه و نماینده حقیقی اسلام و جانشین پیامبر خداست.

دوم پاسخ حسین به دعوت مردم به عنوان یک پیشوای اجتماعی و سیاسی و ملجأ و پناه مردمان است.

در موضع نخست، حرف حسین از اول تا آخر یکی است؛ موضعی مطلق، غیر مشروط، تغییر ناپذیر و فارغ از محاسبه سود و زیان.

حسین به عنوان امام و بیانگر دین خدا و ترجمان کتاب الهی به هیچ قیمتی با «مثل یزیدی بیعت نخواهد کرد» و در این راه آماده جانبازی و فداکاری است، بلکه اگر شهادت او به تقویت و ترویج پیام او کمک کند آماده است خون خود را تقدیم کند:

إِنِّی لَا أَرَی الْمَوْتَ إِلَّا سَعَادَةً وَ الْحَیَاةَ مَعَ الظَّالِمِینَ إِلَّا بَرَما

از نخستین لحظه‌ای که بیعت با یزید را حاکم مدینه با امام مطرح کرد سخن امام نفی و انکار قطعی و مطلق بود.

إنّا اهل بیت النُبوة و معدن الرسالة و مختلف الملائکة و بنا فتح الله و بنا ختم الله و یزید رجلُ فاسق، شاربُ الخَمر، قاتل النَفس المُحرّمة، مُعلنُ بالفِسق و «مِثْلِی لَا یُبَایِعُ مِثْلَهُ.

ما خاندان نبوت و معدن رسالتیم، ما مکان آمد و شد فرشتگانیم. اسلام به واسطۀ ما آغاز شد و به دست ما به انجام می رسد. اما، یزید فاسق و شرابخوار است، قاتل انسان های محترم است. آشکارا فسق و فجور می کند و حد و مرز الهی را می شکند، و «کسی مثل من با مثل یزید بیعت نمی کند.

چون در محیط مدینه او را تحت فشار قرار خواهند داد و حتی ممکن است بدون سروصدا به زندگی او خاتمه دهند به مکه می رود، جائی که به دلیل حرمت ویژه تا حدودی امنیت دارد و به دلیل رفت و آمد فراوان مسلمانان برای عمره و در چند ماه آینده، برای حج، فرصتی دارد تا مخالفتش با سلطنت بنی امیه و حکومت یزید را فریاد بزند.

در همین مدت است که خبر امتناع او از بیعت به عراق می‌رسد که زمینه ساز جنبه دوم ماجرا ست.

چهار ماه در مکه فرصت گفتگو و مبادله پیام دارد، از سویی دعوت مردم کوفه درمیان می‌آید و از سوی دیگر امتناع او از بیعت چنان التهابی ایجاد کرده است که ممکن است برای فیصله کار او را در حرم الهی به شهادت برسانند و حسین که هرگز راضی نیست از دین و عناصر مقدس آن استفاده ابزاری کند راضی به شکستن قداست حرم نیست. نه حاضر است بیعت کند و نه دیگر می‌تواند در حرم امن الهی بماند؛ از مکه بیرون می‌زند به سمت عراق اما هنوز یک سخن دارد، بیعت نخواهم کرد:

نه فقط در مکه کسانی از خویشاوندان و رفیقان و رقیبان حسین را به کوتاه آمدن از موضع امتناع دعوت می‌کردند که در مسیر عراق هم چنین توصیه‌هایی را می‌شنید اما پاسخ او یکی بود، بیعت نمی‌کنم حتی به قیمت جانم. سخن حسین تا آخر همین بود:

لا و الله لا اعطیکم بیدی اعطاء الذلیل و لا اقر لکم اقرار العبید.

«نه، به خدا سوگند مانند ذلیلان تسلیم شما نمی شوم و چون بندگان خود را در اختیار شما قرار نمی دهم.»

حتی آنگاه معرکه عاشورا آغاز شد و تهدیدها و خط و نشان کشیدن های دشمن به رویارویی خونین ختم شد، حسین با صدایی محکم و رسا فریاد می‌زد:

ألا وَإنَّ الدَّعیَّ ابنَ الدَّعیِّ قَد رَکَّزَ بَینَ اثنَتینِ بَینَ السِلَّهِ وَالذِلَّةِ وَهَیهاتَ مِنّا الذِلَّةُ

خوانده‌شده، فرزند خوانده‌شده مرا بین دو چیز قرار داده است: شمشیر و خواری و ما هرگز خواری را نمی‌پذیریم.

آری حسین بن علی علیهماالسلام جان داد ولی حاضر به بیعت با یزید بن معاویه نشد، از آغاز چنین گفت و تا پایان بر سر این موضع ماند، همه هزینه آن را خود پرداخت، آن را شرط امامت و بخشی از وظیفه و رسالت خود می‌دانست و شکوهمندانه از عهده انجام آن برآمد.

منبع: شفقنا